Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wonna spirala
pośród zlepionych włosów

by zaszumieć raz jeszcze
melodią zeschłych serc

po dotyku poznawać
czy wciąż oddychasz

to wszystko po coś

spojrzeć okiem cyklopim
-może jedno widzi doskonalej

złotego liścia podarować
czując pod kapeluszem jesień

w ręce ściskając uczucie
wraz z herbacianym posmakiem

*

znów chcę być
tą rumianą

Opublikowano

Lucyno- melancholia to moja specjalność :), dziękuję za poświęcony czas i pozdrawiam

Arkadiuszu- bardzo dziekuję za pozdrowienia i odwiedziny, dawno mnie tu nie bylo i sie już stęskniłam,

Stasiu- i owszem byl w warsztacie ale nic nie zmienilam, tzn poza tytułem, bo wtedy nie miałam pomysłu. ach te rumieńce...

pozdrawiam zielono (choć juz coraz mniej...)

natalia

Opublikowano

to stało się już chorobliwe rzedko kiedy zostawiam wiersz w spokoju
i tutaj nie zostawię
ale mam nadzieję że nic w tym złego ;)


wonna spirala
pośród zlepionych włosów
raz jeszcze chcąca zaszumieć
melodią zeschłych serc

po dotyku poznawać
czy wciąż oddychasz
to wszystko po coś


cyklopim okiem spojrzeć
w domysły o którymś
bardziej doskonalszym
niż przeciętny człowieka

podarować złotego liścia
czując pod kapeluszem jesień
w ręce uczucie ściskając
wraz z herbacianym posmakiem

*

znów chcę być tą rumianą

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
    • @KOBIETA gdyby nie kobiety, nie byłoby świata:)
    • @violetta zobacz Violetta …jednak my dziewczynki ;) o wiele więcej i szybciej rozumiemy:)  Spokojnych Świąt dla Was

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ️  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...