Klaun

[Miłosz]

Szarego życia ciężkie przypadki
Zamieniał w dobry wesoły żart
Święcił tryumfy swe i upadki

Gdy zjawił się, gdy przyszedł
Mówili - To tylko błazen
Mówili szydząc z niego...
Kowal, co w kuźni rozgrzany kawał żelaza kuje
Bratem jest pewno Onego kuglarza,
Bo ów pośród obelg i razów, dzień po dniu,
Z złych charakterów, wykuwał podkowy szczęścia
Obręcze śmiechu, co beczkę ściskały sarkazmu

I kończąc swe dzieło
Obmył ręce, ogień wygasił w palenisku
I gdy wychodzić już prawie miał
Wszyscy spytali - Już pan odchodzisz panie klaun?

Szarego życia ciężkie przypadki
Zamieniał w dobry wesoły żart
Święcił tryumfy swe i upadki

Smutny maleńki klaun.

[fr ashka]

mam mieszane uczucia... denerwuje mnie wersyfikacja i pregadane wersy
poza tym pomysł... hmm... no klaun-zawsz kojarzy sie z tym samym i nie zaskoczyłeś mnie
zdumiał mnie ten kowal, nijak nie moge zrozumieć po co on tu?

i powtórzenie pierwszej "zwrotki" na końcu- nie! zresztą ta "zwrotka" jest nieciekawa, naiwna i banalna...

Z złych charakterów, wykuwał podkowy szczęścia- to jest jedyna rzecz, którą zostawiłabym z całego wiersza :)

pozdr, fr.ashka ;)

[stanislawa zak]

a mnie on przypomina małego z brony-samo. taki kowal szczególnego nieszczęscia, pozdrawiam kując póki gorące!