Pochmurnia

[Wiktoria Hieacynt]

„Miałam myśli spokojne, lecz ktoś wywołał w nich wojnę…”


Pochmurnia zamknięta głęboko…
na zamków sześć (i)
dwa rzędy guzików…

nie słyszę

nie widzę

nie czuję-

ktoś kłębki włóczki
na siłę do uszu wepchnął
tej kolorowej, owczej – drapiącej
wcześniej tnąc słowem jak ostrzem

ktoś inny szpilkami
dłonie moje nakłuwał
…zdrętwiałe, podziurawione dłonie
nie zasłonie już nimi płonącej twarzy

ktoś zalepił mi oczy plastrem
tym z opatrunkiem, po którym
na zawsze pozostaną ślady
zaropiałego pod warstwą ochronną bólu

Moja mała Pochmurnia.
Mój domek na kroków sześć
w szlamie i gnoju


’Jeszcze ktoś przycumuje łódź do twej miednicy…’
łudzić się?

‘Jeszcze odrodzi się wiara…’
przekonują ci, co pewni są zbawienia

lecz ja milczę, otulona wstydem,
milczę i pragnę utopić się
w najsuchszym z istniejących oceanów…