Rozbijasz, skracasz, zamieniasz
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Yavanna 154
Pomyśl życzenia
Rzekła wróżka
Oddechem nasącz
A Prządki losu
Zaplotły węzeł
Splotem nici czasu
Postrzępione modlitwy
Na nadgarstku złożone
Potem dni zbrukane
Odchodziły kolejno
Aż do ostatniej
Która pierwszą była
W drżeniu ulgi wolności
Niepokoju nieznanego końca
Obserwuję i sprawdzam
Stan kajdan oczekiwania
Co trzymają w uścisku
Serce pełne wzruszeń
Już wkrótce
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 34 odpowiedzi
- 748 wyświetleń
-
- 25 odpowiedzi
- 439 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 494 wyświetleń
-
- 14 odpowiedzi
- 244 wyświetleń
-
- 14 odpowiedzi
- 341 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
-
Przez Łucja Maksymilian · Opublikowano
@Adaś Marek @Jacek_Suchowicz @hauser dziękuję za komentarze. Są dla mnie pomocne przy dalszym rozwoju i patrzeniu na swoje małe dzieła sztuki z innej, być może czasem bardziej przychylnej, perspektywy. Pozdrawiam ciepłoZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
-
Przez Konrad Koper · Opublikowano
Grałem spokojnie w szachy. Nagle odczułem : drżenie powietrza i ciepło w dłoniach. -
Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano
Skromna żona poety, w naiwnej niewiedzy, sweterek śliczny dzierga swemu mężusiowi. Oczka płyną po drutach, nie wchodzą sąsiedzi, dziś pan mąż posiadł wenę, więc niech sobie tworzy. Wzrok na niego kieruje, od czasu do czasu, czy aby z nim dobrze i czy nie zachorzał. Bo on jest jakiś dziwny, oczy pełne blasku, rozpromienione lico - duszę trawi pożar. Myśli, że wieszcz przeżywa, dla niej przecież pisze, dozgonne swe uczucia, przemienia w wyrazy. Więc bardzo się postara, by sweterek wyszedł; zrobi z przodu warkocze - będzie mu do twarzy. Północ dawno minęła, kończą już oboje. Ona zszywa sweterek, i rękawy składa. On dobrał metafory, dał się wenie ponieść, Ostatnią strofę kończąc, sens chce dziełu nadać. "Przymierz moje kochanie ten piękny sweterek Może na mnie wylejesz swych uczuć strumienie?" A tu ranią z ust słowa, aż do bólu szczere: "Wybacz, nie mam ochoty, rozbierałem wenę." Przemiłe żony wieszczów: wy miejcie baczenie. Gdy wasz chłop wiersze pisze, wzdychając zbyt mocno, czy aby z jakąś weną przeżywa spełnienie, aż wam do końca życia - zostanie samotność. -
Przez hauser · Opublikowano
Podoba mi się Twoja zmiana perspektywy: osobiście bardzo lubię pisac czasem coś patrząc 'cudzymi oczami'.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się