Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

On nie czuje!
On strzela
za ojczyznę, za przyjaciela
i za pod gruzami przysypany życia kwiat
STRZAŁ! I on też padł!
Za wolność i za bohaterstwa smak
a miał zaledwie osiemnaście lat!

Powstańcom warszawskim

Opublikowano

czy warto pisac patetycznie o czymś czego tak napawrde realiów nigdy znać nie będziemy , co jest dla nas faktem ,znanym ale jednocześńie niesamowicie odległym? czy slogany są w tak poważnych tematach na miejscu..?Pamiętac trzeba, pisać-owszem..ale tylko z odpowiednim kunsztem bo to za wazne. Tutaj pojawia się rym (przyjaciela -strzela) i on mnie drażńi, reszta rytmicznie znośna:) poza tym brak metafor i banał, no i chyba wykrzykniki nie potrzebne: nadają wyraz patosu i ten chaos obecny przez nie, nie współgra ze smutnym tematem: moja skromna rada pisz o rzeczach mniej poważnych., bo to jeszcze chyba za trudny temat: temat który malo komu bym doradziła, bo wymaga niesamowitej subtelności

Pozdrawiam
Agata

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jednak uważam ze czesto wiersze okazyjno-patetyczne za bardzo spłycają , czasem wrecz ośmieszajac dany problem: jeśli ktoś nie lubi czytać Poezji moze pamiętac w inny sposob, a poezja to zawsze powinna być poezja
w wierszu jest tutaj oczywiście duży łądunek emocjonalny i to jest na spory plus, ale dosłownośc burzy ewentualne mile zaskoczenie: potrzeba mi metafor i magii-specyficznego klimatu

Pozdrawiam
Agata
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




to prawda, ale proponuję, mimo wszystko, nie w ten sposób; gdy się tak pisze, moim zdaniem, spłyca się bohaterskość tych ludzi i piekielnie się upraszcza - a to niedobrze;

za ojczyznę, za przyjaciela
i za pod gruzami przysypany życia kwiat --> inwersja jest tu złym wyjściem, brzmi okropnie; do tego kwiat życia jest strasznie oklepany;

patosu lepiej się jednak wystrzagać

pozdrawiam serdecznie
Opublikowano

utwór odebrałem nie jako przesycony patosem, lecz jako wykrzyczany (!). moim zdaniem za dużo wykrzyknień, to mnie naprawdę przytłoczyło... wiersze okolicznościowe to trudny temat - bo jak pisać o czymś, czego już nigdy nie poczujemy, nie zobaczymy? sam napisałem kilka wierszy inspirowanych wydarzeniami historycznymi, ale nie były to chyba typowe "okolicznościówki", chciałem przy nich poruszyć inne tematy. ale rozumiem i znam ten "puls", o którym tu wspominasz...

STRZAŁ! - to mi się nie podoba, drukowane litery muszą być naprawdę niezbędne, aby je zastosować w wierszu, moim zdaniem; wydaje mi się, że tu tak nie jest...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nosiła zawsze szeroką bluzę i ciemne okulary nikt nawet nie zapytał   - wystarczyło im logo, postrzępiony materiał poczuli, że mogą wyszydzać   a jednak ona szła : stopień po stopniu   choć każde z rzucanych ciężarem krępowało nie pozwoliła się zatrzymać   aż w końcu dotarła tam, odwróciła się tylko raz   gwałtownie uniosła głowę, sponad oprawy  poraziło ich złoto, błękit i zieleń spojrzenia   zdjęła obszerne ubranie  z kieszeni wypadł nóż co uchwyciła _ odeszła jak przyszła       na skrzydłach poruszył mnie Twój wiersz... cholera mnie bierze na takie sytuacje..rozszarpałabym każdego za zabawę drugim człowiekiem...

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Annna2 To jest prawdziwy obrazek i zapis myśli „ zranionego Szkła”.Ja tylko połączyłam kropki.
    • wiersz-o-dystans    wschód kwitnie dzień się osadza  i z brył kondensuje miasto  nabiera mięsa nakłada skórę  obrasta drzewami obrastają betonem kondesacja tężenie    drgania ponad czarną arterią  odejść mlaszcząc w chodnikach  niech gołębie wschodu krążą  nad kamienicami na dzień  dobry na dzień ledwo    ozłota kształtów i ruchu  stoję dziecko w brzasku  dziecko niebytu piszę go raz  i zmileczę przemilczę a na zawsze zniknie  a zniknie na zawsze        
    • ten rodzaj energii mogę ci przekazać wyłącznie językiem. z ust  – prosto w serce. niech rozrośnie się tam do rozmiarów opowieści o staruszku który, w opinii współmieszkańców wsi kompletnie oszalał w tym swoim próbowaniu... przyciągnięcia Wenus. samorobnym Marsem. ach, ileż dni spędził on na rozsypywaniu po podwórku rudego piaszczydła, na obtaczaniu w nim, niby mięsa w panierce, każdej swojej ruchomości: od agrafek – na wersalkach i meblościance kończąc! kto policzy, ile ton kamienisk nazwoził biedny, jak się zdawało, pomyleniec, na posesję, by imitowały marsjańskie głazidła? chyba mniejsza o to. ważne było czekanie, tęskne, z oczami skanującymi czerń dnia i nocny błękit. to zasychanie w środku i na zewnątrz, upodabniając się do skalnego odłamka. ta wiara kierowana wzwyż. aż pewnej nocy całe jego  obejście zakwitło, z piachu i kamieni wystrzeliły łodygi. ciepłota, niby wielki koc, miękko i powoli rozścieliła się na dachach budynków, rudym piasku, na studni. ciało staruszka, nie większe od śmiejżelka, znaleziono w zagonie petunii. pochowano w pudełku po zapałkach na kocim cmentarzu. jego duch ciągle zespala się ze Ziszczoną. ...widzisz, jaka ładna historia? powiem w sekrecie: to nie wymysły. choć też – bajka!
    • @Simon Tracy  Czasem wystarczy przetrzeć szybę - tam naprawdę jest słońce i zieleń. Możesz nie nazywać tego narzekaniem, ale Twoje wiersze niosą bardzo dużo bólu, bezsilności, samotności. I to właśnie one mówią najwięcej jak Ci jest teraz. Nie warto oszukiwać siebie - siebie najlepiej słuchać uważnie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...