Tajemnica emocji

[Anna Kowalik]

Trzymasz mnie tak delikatnie w dłoni jak chmurkę, która ucieka przed
niebem.
Kim jestem, abyś mnie kochał?,
jeśli nie tą półżółkłą fotografią, na którą spoglądasz niemalże zawsze.
Odpowiedź, jaką nosisz nie notuj do pamiętnika, bo o tym można
zapomnieć.

To proste.
Gra uczuć mniejszych czy większych, a kogo to obchodzi?

Jak wierzyć, skoro wiedza jest tylko dla mądrych?
To wszystko staje się takie ubogie, nie do zrozumienia.
Nie wystarczy wiersz, który zapiszesz w kilku strofach,
bo to bez sensu.

Nie mów proszę o tajemnicy swojej głębi, niech to pozostanie perłą na dnie oceanu,
której nikt nie odkryje.
Cichym szeptem niepewności jutra, godziną magii aktów wczoraj.
Może to obudzi w Tobie pragnienie bycia tym,
kim jesteś teraz.

[joaxii]

Za dużo słów, za mało treści. Po co pisać np. "cichy szept" skoro szept z założenia jest cichy?...
Błąd w 5 wersie: powinno być "odpowiedzi" jeśli w zestawieniu z "nie notuj".
Błędy logiczne: wers 1 3 strofy. Co ma wiara do wiedzy?
Bardzo banalne metafory, np. "perła na dnia oceanu".
W sumie to nie mam pojęcia, o czym jest ten wiersz. Sens, nawet jeśli jest, to ginie w tzw. wodolejstwie. Za dużo ładnych słówek, za mało treści.
Brak struktury wiersza, to nie jest dom, tylko sterta cegieł.
Dużo pracy przed Tobą, powodzenia.
Pozdrawiam, j.