Wytłumaczenie śmierci, cz.II

[Maciej Rutkowski]

Gdy ziarna prochu spadają na trumnę
I trzeba już zgasić jedno z świateł świata,
Myśli zbyt nikłe, uczucia zbyt tłumne
Zbędne jak uschłe kwiaty minionego lata.
Tylko na tą chwilę.

Nad grobem mroczna galeria obrazów,
Wiele tu stylów, acz tendencja ta sama
Krwi łańcuchami z mogiłą skowana,
Stonehenge z monolitu i plastycznych głazów.
Gdy krzyczeć będą.

A przecież to jedynie uprzątnięcie ciała,
Oddanego w łono matki wyrodnego syna,
Z miliardów byłych i niebyłych duszyczka tak mała,
Wątła i bezmyślna, nikła a - jedyna.
Perła w ludzkości koronie.

[Arkadiusz Nieśmiertelny]

Hm.. ładnie napisane, ale przerost formy nad treścią.

[Faramir]

- tĘ chwilĘ

- za patetyczne

- za dużo nic nie wnoszących przymiotników

Poza tym zrymowane średnio, rymy są raczej bardzo banalne, na pewno można by to zrobić lepiej. Na plus można zaliczyć to, że tekst jest napisany w miarę przejrzyście i da się go zrozumieć.

Pozdrawiam serdecznie, Jędrzej.

[Maciej Rutkowski]

Z tego, co widzę, nikt jeszcze nie postarał się o interpretację, króluje tylko analiza.