Prometeusze

[Maksymilian Bron]

Nadeszły dziwne lata,
które tak naprawdę nigdy się nie skończyły,
ale ja
po raz pierwszy zrozumiałem,
że wolność pojawia się jedynie w marzeniach,
bo tu, na dole,
nawet sny kąpią się w smole,
a piękno stanowi
ten zapach wiosny w styczniu,
który rozpyla magię zza rogu,
by trochę ulżyć nam, Nędznikom,
którzy nie zasługują
na oświetlony pałac.

 

Nie,
Nami bawi się Stary Bydlak,
napuszczający biedaka na biedaka,
nieznający drzazg ani siniaków,
z radością oglądający przejeżdżających się ludzi
na arenie,
którą ułożył jego umysł grabarza.
On
najchętniej kupiłby każdemu
bilet na drogę krzyżową
i gdyby nie Prometeusze
dzień trwałby tyle,
ile jest godzin codziennej niewoli.
Stare Bydle kwili z uciechy,

kiedy wysyła kolejne orły
do grzebania w ich wątrobach.

 

Zna koniec,
podczas gdy my, Nędznicy,
najbardziej się go obawiamy,
przekazując strach naszym następcom,
a nadzieję kładąc w marzeniach,
choć naprawdę to
w marzeniu jest jedyna nadzieja.

 

I jak co roku
dziękujesz skinieniem głowy,
bo usta nie byłyby w stanie tego wypowiedzieć,
bo my, Biedacy, jesteśmy prości,
nie tak jak te bandy uniwersyteckie,
które za sztuczne złoto
zapomniały stare pieśni
o polu walki w naszych sercach
„Dostojewski? Nie! To Rosjanin Nie człowiek”.
Zatem biorą lub depczą różańce,
zależnie od tego, kto jest na ambonie,
a dla Nas,
którzy chcą po prostu najeść się jutro,
liczy się ten zapach wiosny,
który zbuntował pierwsze pierwiosnki,
dające nadzieję,
że kiedyś marzenia nie skończą się
i nie zaczną na strachu,
bo są jak niezapisane nuty,
słyszalne przy jednym lub drugim murze,
niedostępne jak nabity rewolwer,
niepożądane jak dzisiejszy obiad,
są niechcianym podarunkiem ognia,
a niestety walczyć potrafimy jedynie na polecenie
Starego Bydlaka
i wchodzimy w jego miny,
bo nie rozumiemy,
że słowa, które wypowiadamy,
dotyczą najczęściej tylko Nas samych.

 

Aż w końcu, któregoś srebrnego dnia,
pojmiemy start i metę naszych codziennych polowań.
Kiedy już skończy się strach,
koło czasu podzieli nas
na orły, tchórzy
i Prometeuszy,
i dlatego tak mało jest pomników ku
czci tych ostatnich na świecie,
bo cały czas okrążani jesteśmy przez własne zjawy,
które szepczą: „Bój się, trwaj i bój…”.