Historia edycji

@Radosław   Podoba mi się poezja jako lekarstwo, coś co leczy rany duchowe. Gdy apteczka świeci pustkami, zostajemy bezbronni wobec bólu. Wiersz działa jak plaster na ranę, którą sam opisuje.

Jesteśmy przypadkiem.  Możemy odmieniać świat. 

@[email protected] dziękuję

@Natuskaa   To przepiękny wiersz o wytrwałości, determinacji i wierze w moc tworzenia nawet w najtrudniejszych warunkach. Pozdrawiam. 

Wszystko, co mówisz. Wszystko, co robisz. Zostaje we mnie.   Mylą mi się Twoje intencje. Plączą znaki. Może źle je czytam. A może za dobrze?   Coś tracę. Coś zyskuję. Bilans boli. Nie nagle. Długo.   Przyjdzie czas, że się z tym pogodzę. Poradzę sobie. Lepiej lub gorzej…   Tymczasem lecą łzy. Nie tonę w nich — nie. Ale cierpię. Po cichu. Po swojemu. Nikt nie musi reagować.   Jesteś częściowo czy całkiem? Nie wiem. Tobie to wystarczy. Mnie nie.   Mówisz, że jesteś. A jednak coś jest. Pomiędzy…   Dym? Mgła? Niedopowiedzenie…   Nie wiem… Takie to niewyraźne.