„Czyściec”

[Vasiu]

Jestem duchem wielu różnych ludzi w jednym ciele.

 

Rozpływam się, siedząc na krześle —

zamieniam ciało w wodę

i próbuję dosięgnąć fali.

 

Zbiorowa świadomość wymywa marzenia

i ludzkie dusze: ich myśli, pragnienia, pożądania.

 

Wszystko, z czego kiedyś byli zbudowani

i przez co mogli nazywać się człowiekiem,

zniknęło w morzu słów

i niespełnionych obietnic.

 

Pozostaje jedynie gorycz i żal —

cierpki smak na języku bez końca.

 

Czujesz go, choć nie masz ciała;

jesteś tylko wyobrażeniem przeszłego „ja”,

powoli rozmywanym wraz z kolejną pełnią.

 

Krzyki odbijane od klifu

ze zwiększoną amplitudą

nie pozwalają zasnąć.

Nie pozwalają odpocząć.

Nie pozwalają uciec.

 

Płaczesz nad losem swoim

i umęczonych ludzi.

 

To wyobrażenie łez,

wyobrażenie smutku.

Tak trudno zaakceptować,

że nie ma już nic.

 

Jesteś sam.

Każdy człowiek, którego kochałeś, zniknął bezpowrotnie —

utopiony w tafli grzechów.

 

Nie ma Boga.

Nie ma litości.

Pozostało jedynie cierpienie i strach.

 

Rozpościeram skrzydła,

pływając w ludzkiej godności.