Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Historia edycji

Należy zauważyć, że wersje starsze niż 60 dni są czyszczone i nie będą tu wyświetlane
jeremy

jeremy

żebyśmy stali się siarką na zapałce
zapomnieli imion w kalendarzach
dni skrócili do dotyków
niecierpliwie znosząc brzegi

 

zanurzę cię w słowach i zachwycie
w świetle wystarczającym by żyć
moją zwykłą dłonią
poznam każdy fragment skóry
każdy niepokój wyczytam
z kącika ust

 

a później wrócimy do cichych telefonów
przygotowań do komunii 
będziemy stać na zielonych światłach

przezroczyści od głodu w ten gęsty czas

jeremy

jeremy

żebyśmy stali się siarką na zapałce
zapomnieli imion w kalendarzach
dni skrócili do dotyków
niecierpliwie znosząc brzegi

 

zanurzę cię w słowach i zachwycie
w świetle wystarczającym by żyć
moją zwykłą dłonią
poznam każdy fragment skóry
i każdy niepokój wyczytam
z kącika ust

 

a później wrócimy do cichych telefonów
przygotowań do komunii 
będziemy stać na zielonych światłach

przezroczyści od głodu w ten gęsty czas

jeremy

jeremy

żebyśmy stali się siarką na zapałce
zapomnieli imiona w kalendarzach
dni skrócili do dotyków
niecierpliwie znosząc brzegi

 

zanurzę cię w słowach i zachwycie
w świetle wystarczającym by żyć
moją zwykłą dłonią
poznam każdy fragment skóry
i każdy niepokój wyczytam
z kącika ust

 

a później wrócimy do cichych telefonów
przygotowań do komunii 
będziemy stać na zielonych światłach

przezroczyści od głodu w ten gęsty czas

jeremy

jeremy

żebyśmy stali się siarką na zapałce
zapomnieli imiona w kalendarzach
dni skrócili do dotyków
niecierpliwie znosząc brzegi

 

zanurzę cię w słowach i zachwycie
w świetle wystarczającym by żyć
moją zwykłą dłonią
poznam każdy fragment skóry
i każdy niepokój wyczytam
z kącika ust

 

a później wrócimy do cichych telefonów
przygotowań do komunii 
będziemy stać na zielonych światłach przezroczyści od głodu w ten gęsty czas



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Biesy z mieszkania numer 16

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy Niepokojąca wizja, w której operujesz mocną symboliką religijną i demoniczną. Nie wiem czy dobrze odczytałam, ale widzę tu - demona, który sam doświadcza strachu. To odwrócenie tradycyjnych ról-  istota, która "tysiącami strącała anioły do nicości" i "tarła wszechświaty w dłoni na proch", teraz lęka się przekroczenia pewnego progu. To silny chwyt - pokazanie słabości w tym, co uważamy za uosobienie zła. Wiersz zdaje się mówić, że najgorsze zło nie jest nadprzyrodzone - jest ludzkie, mieszka w konkretnych miejscach, w pamięci o konkretnych czynach. Demon jako "bezdomny byt" unikający własnej przeszłości to mocna metafora.  Bardzo ciekawy - chociaż nie lubię horrorów! :)  
    • Simon Tracy
      Pociąg do ...

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Berenika97 Zdecydowanie nie czuję żadnej ale to absolutnie żadnej więzi z rzeczywistością ani ludźmi. Więc żyję w swoim wygenerowanym świecie i nigdy bym tego już nie zmienił.
    • huzarc
      Istota człekopodobna

      Przez huzarc · Opublikowano

      @poetaxyz To jest ciekawy wiersz z wyraźnym klimatem, w którym ciało ujawnia się jako ontologicznie obce, okaleczone, a człowieczeństwo jako coś zafałszowanego, jako pasożyt, który się wciela w nasz obraz siebie. Emocjonalnie to działa.
    • Berenika97
      Pociąg do ...

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy To brzmi jak coś, co niesie ze sobą spory ciężar. Z jednej strony widzę w tym piękno – oniryzm i pociągi mają w sobie coś magicznego, tę atmosferę przejścia, ruchu między światami, nieostrej granicy między tym co realne a nierzeczywiste. Ale ta druga część... to, że sny wydają się bardziej realne niż uczucia, brzmi jak doświadczenie pewnej dysocjacji lub oddalenia od własnych emocji. Ale znam już Twoją twórczość i wiem, że jesteś w niej szczery. Gdy emocje są zbyt intensywne lub zbyt bolesne, umysł buduje dystans. Zastanawiam się, czy oniryzm – ta fascynacja snami i tym co nierealne – jest przestrzenią, gdzie czujesz się bardziej sobą niż w "normalnej" rzeczywistości?  
    • poetaxyz
      Istota człekopodobna

      Przez poetaxyz · Opublikowano

      Żebra boleśnie przebijają jej śnieżną skórę, Usta opadają, a myśli są ponure. Kropla wody spływa po krzywym karku, Trafia na taflę i żarzy.   Huk. Patrzy za siebie. Kark już skręcony. Gdzie ona jest? Co tu robi? Istota człekopodobna.   Czy ktoś widział jej oczy? Leżą na ziemi, zdeptane. Co to znaczyć może? Gdy patrzy w lustro, jedyne co widzi — to ludzkie fałszerstwo.   Dlaczego więc, gdy spoglądamy w lustro, widzimy wystające z ciała żebra, oczy zaślepione, glinę niedoskonale ukształtowaną?   To istota człekopodobna. Wcieliła się w nas... Tylko jak odebrać jej władzę nad naszym życiem i losem?

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...