Lekko i nie... , rozdział 2

[Corleone 11]

   - Co więc się stało, że wtedy znikłaś? Tak bez słowa? 

   - Pamiętasz tamtą noc, tam i wtedy? Wspólni znajomi powiedzieli mi, że...

 

   - Tak ci powiedzieli? - spojrzałem badawczo, z pewnym adowierzaniem. - Ale nakłamali! - pokręcił głową. - Przecież nic takiego się wydarzyło. Zupełnie nic. Najwidoczniej pozazdrościli nam wspólnego czasu. Ta ludzka zazdrość... - przerwałem, bo wydało mi się, że Gabrysia, spojrzawszy na mnie, chce coś powiedzieć. 

   - Mów dalej - zrozumiała, dlaczego zamilkł.

   Zamiast kontynuować słowami, wziął ją za rękę. Przez chwilę zastanawiałem się, jak je złączyć: od wierzchu jej dłoni, czy od wnętrza? Znów uniosła wzrok, najpierw zatrzymując spojrzenie na ich splecionych palcach, a potem spoglądając mi w oczy. 

   - Misiek? 

   - Nie znikniesz mi ponownie? - zapytał. 

   - Nie planuję - odparła, popierając odpowiedź bliższym przytuleniem się doń. 

   - Masz ochotę na jeszcze jedną kawę? - zaproponowałem. 

   - Mm, zgadłeś - uśmiechnęła się. - Mam. Ale chodź, zmieńmy stolik na któryś w tamtej sali - wskazała właśnie wychodzącą z bocznego pomieszczenia parę. 

   - Zamów mi - sięgnęła po kartę napojów, gdy usiedli - tę.  Dobrze? Proszę! - wskazała wymienioną jako dwudziestą trzecią mrożoną kawę z bitą śmietaną na wierzchu i posypaną tartą gorzką czekoladą. - Mam na nią wielką ochotę... 

   Czekali kilka chwil na kelnerkę. Gdy podeszła, zamówił wybraną przez nią kawę. 

   - A co będzie dla pana? - spytała.

   - Dla pana poproszę whisky z lodem. Chivasa dwunastkę - Gabrysia użyła kolokwializmu wiedząc, że kelnerka zrozumie, o co chodzi, i przysunęła sobie torebkę. - No przecież wiem, co lubisz... 

 

                  *     *     *

 

   Gdy kelnerka przyniosła zamówione napoje, postawiła je na stoliku i wyszła, Gabrysia przystawiła bliżej szklankę i zamieszała kawę łyżeczką na długim trzonku. 

   - Pycha! - otarła usta, wypiwszy długi łyk. - Jeszcze raz dzięki... 

   Po równie długim następnym łyku odstawiła opróżnione do połowy naczynie, po czym obróciła się lekko w moją stronę. 

   - To wszystko, co mówiłeś... - zaczęła z widocznym wahaniem. - Wtedy i teraz... niedawno... Czy to wszystko było naprawdę na poważnie? 

 

   Kartuzy, 6. Grudnia 2025 

 

   

   

Edytowane 1 godzinę temu przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)