Bezczucie

[Mikołaj_Batkiewicz]

Zamarłem w posąg, straciłem wszak czucie.

W beznamiętności jest mi wszystko jedno,

Czy też dryfuję czy opadnę na dno;

Lepsze byłoby chociażby otrucie,

Rozpalenie żył, nagłe serca kłucie,

Powietrza hausty, przyspieszone tętno.

Za martwienie się o życie mi tęskno,

Bo teraz warte jest tyle co plucie.

 

Ale i ten lód w końcu roztopnieje,

Ponieważ rzeczy naturą się dzieje,

Że po zimie brzask i wiosna przychodzi.

 

Dmuchną zefiry, ciepły wiatr zawieje,

Nową przyniesie na jutro nadzieję,

Że się i we mnie namiętność obudzi.