Kopacze

[Król Artur]

Raz w świecie, gdzie stałość nic już nie znaczy,

Kopało kamienie dwoje kopaczy.

Pierwszy - rozrzutnik; wzrok ma rozbiegany,

Gdzie spojrzy tam ciśnie szpadel posrebrzany.

Nim skończy dobędzie kilof ze złota,

Bo ciągnie go obok nowa robota.

Ledwie zaczął, już biegnie, bo widzi w oddali

Miejsce, gdzie nie wbił jeszcze żadnej stali.

Drugi w jedno miejsce przychodzi co rano

I bije w ziemię łopatą drewnianą,

Więc rzecze raz doń rozrzutny kolega:

,,Czemu w miejscu pan siedzi i nic pan nie biega?

Czy nie pora się pozbyć tej starej łopaty?

Patrz pan jak u mnie arsenał bogaty!

A od skarbów się zaraz nie zamkną drzwiczki!"

,,Pan tak zmieniasz i masz pan jedynie kamyczki."

Usłyszał rozrzutny i ruszył z powrotem

W świeżutkie miejsce ładować młotem.

Znów znalazł, radość, tryumfu krzyki

I rzuca głaz nowy na inne kamyki,

By ruszyć znów szukać ku uciesze wzroku.

Drugi zaś nawet nie zrobił kroku,

Nie zmienił miejsca, ni łopaciny,

Kopał i wykopał. Ten kamień. Jedyny.

06.08.2023