Ostatni refren wieczoru

[A.Between]

Wczoraj zaśpiewałem przyjaciołom,
dlaczego serce krwawi w półnutach;
gitara — niczym wierna powiernica —
rozszlochała się w moich dłoniach.

 

O miłości mówiłem: tej gorącej,
co rani jak ostrze w jedwabiu,
o zdradzie, która w milczeniu
rozpina swoje ciemne skrzydła.

 

Cienka granica — jak cień miecza —
dzieli pokorę od ślepego lęku,
a odważny dialog od prawdy,
której nikt nie chce wysłuchać.

 

Wtem ktoś zanucił refren,
zbyt lekki, by unieść tragedię:
„To przecież nic nie znaczy…
kocham tylko inaczej.”

 

Lecz echo zdradziło fałsz —
tak gra sumienie zagubionych.
A świat, jak Tytanik w głębinach,
osuwał się ciężko i cicho;

 

nawet upadek potrafi błyszczeć,
kiedy tonie w oczach tych,
którzy nie umieją odejść.