Boże! Czemuś mi ją zabrał?

[Whisper of loves rain]

Czarna wstążka na drzwiach.

Cisza pęka w kątach.

Odeszłaś, a ja w świat.

Idę sam, w ból ubrany.

Pusta strona łóżka.

Twoje buty w rogu.

Każda rzecz to wróżba.

Że nie wrócisz już do domu.

Wspomnienia jak ostrza.

Tną duszę na pół.

Odeszłaś!... o Boże!

Mi został sam ból!

A miłość nasza wieczna,

Nasze wspólne sny.

Dziś została żałość.

I te gorzkie łzy.

Ból w piersiach dusi.

Tęsknota wciąga mnie.

Każe biec za Tobą!...

W ten nieosiągalny sen.

 

Patrzę w niebo, szukam.

Jej śladu uśmiechu.

W sercu tylko pustka.

Brak snu, brak powiewu.

Czekam na Jej szept,

Na dotyk sprzed lat!

Lecz cisza mnie pożera.

Ból to mój świat!...

Może z góry patrzy.

Kochana żona ma.

Może anioł Jej chroni mnie?

Gdy chcę zniknąć gdzieś.

Choć smutek mnie przygniata.

I serce wciąż drży.

Wierzę, że w tym niebie.

Znów spotkamy się!

Światła w oknie gasną,
Noc dłuży się znów.
Z każdym Twoim wspomnieniem
Tracę kawałek tchu.

Zbieram Twoje listy,
Jak okruchy dawnych lat.
Każda litera krzyczy,
Że już nie wrócisz na świat.

 

Boże! Czemuś mi ją zabrał?

Czemu taka kara?

Wyrwałeś mi serce!

Została tylko wiara.

Jak mam ufać Ci?

Gdy świat runął Mi.

Oddaj moją miłość!

Ma dusza połamana.

Zabrałeś Mi słońce,

Zostawiłeś mrok i cień.

Nie wybaczę Ci tego!

Aż po ostatni dzień.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[andrew]

@Whisper of loves rain

Ciężko ufać, ale warto. 

Myślę, że jej ciężko zostawić tym żalem. 

Wolałaby widzieć uśmiech i wiarę, że dalej można się wspomagać. Miłymi myślami, gdy miłość nie umarła. 

 

Pozdrawiam serdecznie 

Spokojnego popołudnia