cz.01 - 002 - dell’arte

[Messalin_Nagietka]

niby Romeo na lutni, napiął sznura pęta,
jakby się mógł w tej chwili opamiętać,
nad Julię - Kolombiny piękności niedosięgłe,
rozdziawił usta, szarpnął sznurem miłości piosenkę,
jednak - nie była to pieśń tęsknoty ani śmierci
jakby innego typu, rodzaju, troszkę uśmiechnięta,
słuchała jej Kolombina pod naporem nocy,
jakby już zdołał ją Arlekin zauroczyć,

obudził się pan domu - srogi w zwyczaju Pantalon,
za grzywę Arlekina spod balkonu wywlekając,
rzucił go wpół muru i takoż w wydanych jękach
płynęła dalej z ust Arlekina - miłosna piosenka,
nad zryw Kolombiny, nad wywłokę spod Balkonu
doszło do przymkniętego na wszystko domu
- amo, amo, amo Kolombino - co za chryja -
wrzeszczał Pantalon - cóż z tego Arlekina?

obudzili się sąsiedzi, syna wysłali na zwiady,
stanął tudzież Pierrot wpół snu - taki blady,
nad swe pierwsze śluby dosłyszał nie zapisanej nuty,
w której Arlekin wywodził miłością zatruty
-amo, amo, amo Kolombino - moja kochana,
słychać było aż do samiutkiego rana
nad Pierrota utratę, nad baty Pantalona,
śpiewał Arlekin - niech skonam - kocham, kocham, kocham ...