Bajka o Złym Czarowniku i Wiedźmie ze Starego Lasu

[przles]

Razu pewnego 

 

Zły Czarownik z pustką w złym sercu, napotkał Wiedźmę ze Starego Lasu. 
Zakochał się od razu, po ludzku, bez pamięci i głupio. 
Gdyż miłość jest rzeczą głupców i ludzi prostych. 
Cierpiał okrutnie i podążał za Wiedźmą ze Starego Lasu.
Która czyniła z nim, co z każdym głupcem. 
Zły Czarownik zaślepiony, ukrył zło, zasypał pustkę, głowę schylił jałmużnie. 
Lecz, innego dnia, pod innym księżycem, czarownik wstał. 
Zaśmiał się okrutnie i odszedł.
Gdyż nie dał Wiedźmie ze Starego Lasu swego zła, lecz swą głupotę. 
Bez Wiedźmy którą uczyniłby królową u swego boku, odszedł by dzielić i rządzić.
A wiedział że jego czyny zostaną wspomniane. 
A zło nie daje drugiej szansy, lecz raduje się z porażki.
Rządził czarownik i wielkie czynił dzieła. 
A były one dekadencją, rozkoszą i pychą.
Wiedźma ze Starego Lasu.
Wróciła, do wiejskiej chatki, na kurzej nóżce. 
By do końca swych dni. 
Ogrzewać ciało, prostymi głupcami.
Sycić. 
Niezaspokojony apetyt.

                                                                                                                              Koniec