Miłość

[Nicość674]

Nasza kołdra jest chłodniejsza bez ciebie.

Myśli puste.
Wstanie cięższe.
Nie odszedłeś,
ale twoja bezmyślność sprawia,
że cię przy mnie nie ma.

 

Samotność życia we dwoje sprawia, że gasnę,
a ty dalej się uśmiechasz,
wszystko zamiatasz
pod dywan.

 

I tylko powtarzam sobie,
że to minie, że zrozumiesz.
Są wzloty i ciężkie upadki,
krzyki i kłótnie odbite od ściany.
Wszystko wraca do mnie echem.

 

I tak mija każdy dzień i każdy rok.
Nie rozumiesz — nie chcesz,
a ja wciąż cię kocham,
chociaż ty nie słuchasz.

 

P.S. To tylko wiersz, nie bierzcie tego do siebie. 

Edytowane 12 godzin temu przez Nicość674 (wyświetl historię edycji)

[E.T.]

@Nicość674 Twój wiersz, jak na moj gust, za bardzo chce wytłumaczyć o czym jest. Ja się w nim zaplątałam już w pierwszym wersie, jest tu za dużo obrazów, a jednocześnie zbyt dużo dosłowności. Nie moja bajka.

Ale podoba mi się ogromnie Twój P.S. Myślę sobie, że to byłby świetny pierwszy wers fajnrgo wiersza :)