Chrystus pobłażliwy

[Dariusz Sokołowski]

w tej śmiesznej chałupince matki mojej starej

gdzie na pożółkłej ścianie strojonej z niemiecka

wiszą jeszcze fajanse i pstre kalendarze 

jest drewniany krucyfiks znany mi od dziecka

 

z niego blady Jezunio z uśmiechu liszajem

który przez lata służby rzeźbiły niedole

rój natrętnych korników much bezczelne zgraje

patrzy cicho spokojnie na ten świat dokoła –

 

na ten stół co się ścierał w bycia poniewierce

na blaszaną kuchenkę na czajnik bez gwizdka

i z pokorą litością co chwyta za serce

uczy kochać wybaczać i trwać mimo wszystko

[m1234]

@Dariusz Sokołowski Tak jak poprzedni nieco mnie podrażnił - co raczej skutkiem jest moich przypadłości i nieokrzesania niż pozorną słabością tamtego utworu - to ten wiersz rozłożył mnie na łopatki. Tu jest ta głębia odczuć, których szukam. Widzę ten obraz i wszystkie inne, które z niego wynikają; przemknęły mi przez jaźń kolorowe i szare koleje losu, zapach drewna i gorąc czajnika. Tak… „cicho spokojnie” można wracać do tego wiersza, szukając ukojenia. Piękny wiersz.