Z cyklu: powroty do przeszłości

[Wiesław J.K.]

retrospekjca wyobraźni

 

 

niebo, chmury w lustrze kałuży
w głębi jej odbicia mój lęk
i jak to w chłopięcej wyobraźni
spadam w bezdenną otchłań
strach, a jednak przyciąga
nienasyconą ciekawość

niebo, chmury po burzy
odpływają w zmierzch dnia
a za kurtyną rzeczywistości
zniknęła nagle moc grawitacji
a potem szybki wzlot ku przestrzeni
straszny, a tam tylko gwiazdy

trawa, aromat kolorów lata
w dali odgłos samolotu
wyrzeźbił w czasie tamte wizje

[huzarc]

@Wiesław J.K.

Ten utwór niesie w sobie coś niezwykle autentycznego, czym jest powrót do dziecięcej wyobraźni, do momentu, w którym świat był większy, bardziej niepokojący, ale też bardziej fascynujący. Wiersz działa jak migawka pamięci niby rozmazana, miękka, pełna światła po burzy, ale jest emocjonalnie automatyczna.