Kim jesteś

[Maksymilian Bron]

Kim jesteś dla mnie,

że pląsałbym na gzymsie,

mierząc się z tajfunem

na żywo w telewizji?

Że przebiegłbym przeręblę

z opaską na oczach,

trując źle życzące

krewnych języki?

Kim jesteś dla mnie,

że powtórnie nie wiem,

czy dziękować Stwórcy,

czy rzucić mu wyzwanie

i kim będziesz, kiedy

zeskoczę z tego gzymsu,

a Ty w tym czasie

będziesz sama przy ekranie?

 

Jesteś mą Nefretete

unoszącą się na monsunie,

co mi zabiera

ciepłe kafle i sen

Jesteś ostatnim pociągiem jadącym

w ciemną noc

udającą dzień

Finalnym sprawdzianem,

kontrolą życia,

Marą, Afrodytą,

co zamieszkała mnie,

światłością przenikającą

grafen, sztywne serce,

odpowiedzią przed snem

na pytanie po śnie

 

Kiedy pojawiasz się,

mnie już nie ma

i jesteś tylko Ty

Zbliżasz się do mnie,

powtarzając me myśli

Nareszcie jesteśmy My.