Paradoksalnie to właśnie w wierszach
poznaję siebie i jestem lepsza.
Jakby natchnieniem była tęsknota
wolnego ducha, co mnie nie słucha.
Jakby w tych wersach mówiła dusza,
którą dzień zwykły już nie porusza.
Furtka do wnętrza.
To intuicja - tak ma na imię -
paradoksalnie - moja myśl pierwsza.
Paradoksalnie to właśnie w wierszach
poznaję siebie i jestem lepsza.
Jakby natchnieniem była tęsknota
wolnego ducha, co mnie nie słucha.
Jakby w tych wersach mówiła dusza,
którą dzień zwykły już nie porusza.
Furtka do wnętrza.
To intuicja - tak ma na imię -
moja myśl pierwsza. Paradoksalnie.
Dried rose lying between the bricks,
Black leaves can only see the dark,
Maybe sometimes rays of the sun,
Like chains of fire born in hell.
The rose wants it all, and even more,
From air, from blue eyes of the sky,
But it has no light of its own,
Nothing special, nothing bright.
I have nothing that I could give her,
But I want to give my skin and blood,
I want to give her my time — even years,
Even if it’s worth less than nothing.
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez iwonaroma · Opublikowano
