roz.łąki

[Roma]

z tobą w rozłące, taka jesienna, motylkowato darnieję. po krwi ściąg

i co raz -

spokojniej.

 

rozkwitam w twojestany

i oswajam tęsknoty jak róże.

by czekać cię rosą,

nie szadzią.

[Berenika97]

@Roma

Bardzo subtelny wiersz, jest w nim czułość w opisywaniu tęsknoty. Twoje zabiegi językowe są świetne - "motylkowato darnieję" – oksymoron i neologizm, "rozkwitam w twojestany" – kolejny piękny neologizm, obraz głębokiej empatii i połączenia. A"oswajam tęsknoty jak róże" – to moja ulubiona metafora. Tęsknoty nie da się zabić ani wyrwać, ale można ją "oswoić". Jak różę – która jest piękna, ale ma kolce. Wymaga pielęgnacji, uwagi, ale też ostrożności. To pokazuje akceptację bólu jako części piękna miłości.

I wreszcie koniec - "by czekać cię rosą, nie szadzią."

Wybór, by w tym czekaniu być żywą, świeżą ("rosą"), a nie zamrożoną, zimną i kłującą ("szadzią"). To obietnica zachowania w sobie życia, a nie poddania się zgorzknieniu.

To jest niezwykle gęsty emocjonalnie i językowo wiersz. Super!

 

 

[Migrena]

@Roma

 

świetny obraz transformacji i oswojonej tęsknoty.

 

to oczekiwanie, które kwitnie w siłę, aby czekać rosą, a nie chłodem.

 

pięknie !!!

 

 

[viola arvensis]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

prędzej osę oswoisz niż różę, chyba że ją najpierw zniszczysz. Podobnie z tęsknotą. 

 

Piszesz niezwykle oryginalnie, w niepowtarzalnym swoim stylu. 

Złoty medal

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.