Historia edycji

Ku niebu, ku niemu niemy ogień pęka

Powietrzem zmąconym przez upiory czerwieni,

Hukiem rosy klejąc oczy do szpiku trwogi

Gdy, jak w kolebce tuląc się do karabinu

Widzę pchłę, co pełza po brudnym brzegu palca.

Ja zginę, ona przetrwa — nim zamknie się ręka,

Nad jego światem, jak ciemność w sercu kamieni,

Stojących jak szubienice wokół mej drogi,

Co wytną mi krzyż zamiast korony z wawrzynu,

Na skroni znamionami żelaznego walca.

Ku niebu, ku niemu niemy ogień pęka

Powietrzem zmąconym przez upiory czerwieni,

Hukiem rosy klejąc oczy do szpiku trwogi

Gdy, jak w kolebce tuląc się do karabinu

Widzę pchłę, co pełza mym brudnym  brzegiem palca.

Ja zginę, ona przetrwa — nim zamknie się ręka,

Nad jego światem, jak ciemność w sercu kamieni,

Stojących jak szubienice wokół mej drogi,

Co wytną mi krzyż zamiast korony z wawrzynu,

Na skroni znamionami żelaznego walca.

Ku niebu, ku niemu niemy ogień pęka

Powietrzem zmąconym przez upiory czerwieni,

Hukiem rosy klejąc oczy do szpiku trwogi

Gdy, jak w kolebce tuląc się do karabinu

Widzę pchłę, co pełza mym brudnym  brzegiem palca

Ja zginę, ona przetrwa — nim zamknie się ręka,

Nad jego światem, jak ciemność w sercu kamieni,

Stojących jak szubienice wokół mej drogi,

Co wytną mi krzyż zamiast korony z wawrzynu,

Na skroni znamionami żelaznego walca.