Praca

[infelia]

Wrześniowy dzień, azyl siatką ogrodzony,
Światło poranne na liściach się rodzi.
Rosa jeszcze płaczliwa do butów przywiera,
Działkowiec żwawy w słomianym kapeluszu

 

Z chwastami namolnymi toczy boje.
Przeklina pod nosem, w sidła szkodniki łapie.
Szpadlem szaleje, aż ziemia się kurzy,
I oddycha głośno, sapie, pot się leje.

 

Kosi trawę, tnie żywopłotów ogony.
Przycina róże, nadaje kształt światu
Precyzyjnymi ruchami sekatora,
By zimę przetrwały w idealnym stylu.

 

W tym szaleństwie szuka rytmu i harmonii.
Na wadze mierzy pomidorów krocie.
To jest miara jego zwycięstwa.
Fotografuje swoje plony w skrzynie zebrane.

 

Chwali się altaną, drewnianym sercem działki,
Dokarmia koty, zbiera jabłka, śliwki robaczywki.
Pali zielsko, dym wzbija się leniwie
Aż pod niebiosa – taki widok zwyczajny.

 

A radio na full pęka od disco-polo...
Do domu iść? ach, niechętnie bardzo.
Noga w gumofilcu ociąga się, jak uwięziona,
Bo tam żona zrzędzi, jazgocze, marudzi.

 

Tu ptaszek śpiewa, pszczoła brzęczy w ogrodzie,
Osa użądli; z komarem można powalczyć.
Wypuszcza z klatki gołębie rasowe,
Obserwuje, jak rozcinają szare niebo.

 

I na moment sam jest tam, z nimi wysoko.
Tu jest panem na włościach, tu się czuje silny.
I choć zmęczony, z bolącym grzbietem,
Stoi i patrzy, jak zapada zmierzch.

 

Jego królestwo, ciche, już gotowe
Na zimowy sen a w sercu czuje dreszcz.
Już nasiona i sadzonki w myślach dobiera,
Wiosna mu w głowie, choć mróz i śnieg tuż-tuż…

 

 

[Leszczym]

@infelia Ekstra !!