Historia edycji

@tie-break Ten wiersz urzeka przede wszystkim ciszą, w której mieszka prawda i pozwala, by żałoba sama oddychała między słowami. Czyta się go tak, jak słucha wspomnienia, z rosnącym w nim powoli poczuciem, że każde zdanie coś odsłania i coś chowa, coś znaczy i coś nazywa. Ich ciężar ma plastyczną fakturę i czułością gestu. W ten sposób tworzy się równowaga między bólem a świadomością, że trzeba dalej żyć.          

@Migrena ja to się tak boję psów, nigdy w życiu spotykać. Toleruję małe pudelki. 

@Migrena No, psiejsko, czarodziejsko...    

Między tobą żywym, a tobą, który umarłeś, jest rozproszenie znaków; można swobodnie zbierać i układać po swojemu.   Gdy chodzę po nieznanych cmentarnych alejkach, obcasy stukotem grzęzną w topniejącym śniegu; ciągle wydaje mi się, że za chwilę cię zobaczę, gdy tylko słowa odparują z kałuż i nazwy naszych wspólnych miast zjawią się zamiast żałobników przydymionym konduktem.   Lecz wiem już, że odtąd będę ścierać pot jedynie z granitowych tablic. I jeśli jeszcze coś się spełnia, to ciało niedokończone, bo zabrakło w nim blizny po Ewie, choć tyle było rajów, butelek szampana, imion w szklankach z lodem, że słowa zdążyły się nasycić do bólu.   A teraz tylko noc nie przestaje cię plądrować, zagłębiając palce, i zima obgryza do kości.

@tie-break świetna :)