Dagma w różowych galotach

[Migrena]

Wiersz to fikcja literacka, a bohaterka jest wytworem wyobraźni autora.











Dagma wjeżdża na plażę
jak różowy meteor z kosmosu absurdu.
Galoty w rozmiarze 5xl –
balony wypełnione własnym chichotem,
pękające od ego.

Brzuch obwisły – ścierka po pożarze lasu,
odciski – arbuzy z pieczątką „Ja tu rządzę!”.
Włosy tłuste jak sos z kebaba,
oczy – reflektory z galerii narcyzmu,
oślepiają turystów i ich rozsądek.

Uśmiech – plaster na dziurę po bombie atomowej,
śmiech – dzwon z puszek po frytkach,
rozbrzmiewający echem: „Ja jestem piękna!”.
Każdy krok – procesja własnej chwały,
każdy ruch – katastrofa logiki i smutku.

Piasek przykleja się do jej nóg jak wyznawcy,
galoty wirują jak sztandary w tornado ego.
Turysta mruga – już nosi znak:
„Wyznawca Dagmy – numer 3478”.
Ręczniki padają, parasolki biją pokłony.

Jej oddech – burza,
która miesza lody z solą i piaskiem.
Śmiech i strach płyną w łzach turystów.
Słońce ugina się, chowa za chmurą,
wiatr tańczy w rytmie jej triumfu.

Stopy – walce czołgów próżności,
zgniatają muszelki – trofea absurdu.
Brzuch – trampolina pychy,
odbija promienie słońca,
które krzyczą: „To nie fizyka, to Dagma!”.

Głos – megafon z lunaparku,
słowa – kolejki górskie wykolejone w umysły,
zostawiają popcorn strachu
i watę cukrową rozpaczy.
Cień – nadmuchiwany zamek pychy,
połyka wiaderka i zamki z piasku.

Śmiech – tsunami z butelek po oranżadzie,
porywa leżaki i zdrowy rozsądek.

A jej wiersze – jak instrukcje obsługi tostera
pisane przez chomika po trzech piwach,
bełkot, który udaje natchnienie.

Każda linia życia – kazanie o niej samej,
każda chwila – selfie z własnym ego,
bo Międzyzdroje nie znają innej boskości.

Galoty – różowe tornado idiotyzmu,
brzuch – katedra egocentryzmu,
odciski – medale wojen z rozumem.
A ona – kapłanka, przewodniczka sekty,
bogini absurdu – triumfuje…

Triumfuje jak ponton w kształcie banana,
dryfujący po kałuży własnych łez,
jak królowa disco polo na weselu świerszczy,
jak cesarz kartonowych pudeł,
który mianuje siebie papieżem galot.

Plaża drży, słońce mdleje,
a cała jej chwała pęka jak balon z kisielem –
rozchlapywany w krzykliwe konfetti idiotyzmu,
które już nikt nie chce zbierać,
bo śmierdzi kebabowym sosem i przegraną w plażowej loterii.

 

[Naram-sin]

To, co mi się w tym wierszu nie podoba, to nadmierna koncentracja na fizyczności i to na takich aspektach, które nie zależą od człowieka. Że gruba? Że ma odciski? Ciałopozytywni się obrażą. Wysnuwanie wniosków o czyimś charakterze na podstawie cech zewnętrznych jest bardzo prymitywne.

Dysonans między percepcją swojej osoby (czy raczej tworzeniem iluzji) a rzeczywistością, można było pokazać w sposób mniej obcesowy, tym bardziej, że narcyzm to zjawisko o wiele bardziej złożone, niż zwykła megalomania.

[Leszczym]

@Migrena Mnie się podoba, nie wiem o jakiej Dagmarze jest mowa, było tu ich zresztą kilka zdaje się, ale to chyba o innej jest Dagmarze, ja akurat czasem doceniam dobrze napisane złośliwostki :)

[viola arvensis]

@Migrena wiersz działa na wyobraźnię. Wielkie brawa za niezwykłe porównania. To nie lada sztuka umieć tak świetnie zastosować środki stylistyczne, żeby wyobraźnia ruszyła. Wiersz owiany jakby mrocznością ale wyjątkowy sarkastyczno/ironiczny przekaz. 

Z pozdrowieniami.

 

Edytowane 41 minut temu przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Naram-sin

 

 

OK.
Pogadajmy.

Twoja krytyka nie tylko jest nietrafiona, ona ujawnia brak literackiego rozeznania i fundamentalne niezrozumienie konwencji groteski.

Wiersz nie drwi z fizyczności – ciało jest tu językiem, narzędziem groteski, w której od Rabelais’a po Gombrowicza postać staje się teatrem pychy, absurdów i autoiluzji.
Tak jak w „Ferdydurke” Gombrowicza deformacja rytuałów szkolnej ławki ujawnia mechanizmy władzy i narcyzmu, tak „brzuch”, „galoty” są znakami karykaturalnego mitu, a nie raportem z plaży.

Groteska nie jest podręcznikiem psychologii ani kampanią ciałopozytywną – jej siłą jest deformacja, hiperbolizacja i osmieszenie, nie subtelnosć.


Utożsamiać symboliczne ciało z realną osobą, oceniać je przez pryzmat „prymitywności”, to jak zarzucać Gombrowiczowi, że „Ferdydurke” obraża trzydziestolatków – oznacza całkowitą niezdolność do czytania języka literackiego, do odróżnienia symbolu od rzeczywistości.
Twoja „lektura” jest w istocie projekcją własnych urojeń, interpretacją oderwaną od intencji i konwencji wiersza, czytaniem z poziomu, który intelekt literacki ignoruje, nie rozumie i nie ma narzędzi, by się na nim poruszać.

Nie drwie z wyglądu, drwię z postawy.

Ciało w grotesce jest instrumentem, a nie celem drwin.
Jeśli chcesz widzieć tylko „grubą panią w galotach”, nic w utworze nie zobaczysz – problem nie leży w wierszu, lecz w .......Twoim czytaniu.

Ten wiersz jest manifestem absurdu, literacką rywalizacją z logiką, którą można pojąć tylko tam, gdzie rozum łączy się z wyobraźnią.

 

Moja rada.

Przeczytaj tekst jeszcze raz.

Może zobaczysz w nim jego prawdziwy sens a nie tylko gruby brzuch który w Twoim komentarzu rośnie do rangi któregoś tam cudu świata.

[Nata_Kruk]

@Migrena... plus za.. lotność.. porównań, masz dryg do tego.

Całość, to groteska, jakby karykatura tej postaci, która jest wytworem wyobraźni i dobrze...

bo w życiu i ktoś grubaśny może być... przeuroczy... ale myć, to się trzeba... :))

Pozdrawiam.

Edytowane 15 minut temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Naram-sin]

Pojęcie groteski nie uzasadnia przaśności stylu. Są w utworze fragmenty, gdzie rzeczywiście uciekasz się stricte do groteskowej stylistyki, ale gruba baba z obwisłym brzuchem, odciskami, tłustymi włosami, w różowych galotach uosabia dla mnie estetykę karczemną. Istnieje, przynajmniej dla mnie, różnica między satyryczną deformacją rzeczywistości i metaforycznym wynaturzeniem, a 'troglodyctwem' literackim.