Abyss

[Robert Goraj]

Abyss

Niebo bez dna,
ziemia bez końca,
człowiek bez granic.

 

Otwórz oczy:
gwiazdy świecą,
piekło płonie.

 

Tam, gdzie nie ma nic,
jest wszystko.

Ogarnij to „wszystko” ramionami,
a zobaczysz, że nie masz nic —
tylko ciemność,
którą oddychasz.

 

Otchłań wpatruje się w ciebie
jak w czarne, tłuste bagno.

Widzi swoje odbicie:
złe, radośnie koszmarne,
skrzywione uśmiechem.

 

A ty… drżysz.
Boisz się.

Otchłań nie pożera,
tylko czeka, aż sam w nią wskoczysz.

 

A wtedy zrozumiesz:
nie ciemność była twoim wrogiem,
lecz własny cień.

Cierpliwy i cichy jak sumienie,
które nie prosi o rozgrzeszenie,
lecz o odwagę,
by spojrzeć na siebie.

 

I zobaczyć, że skok
nic ci nie da.

 

Otchłań istnieje,
dopóki się z nią mierzysz.

Jesteś jej oddechem,
dopóki w nią wierzysz.

 

[Annna2]

@Robert Goraj  nie oglądałam serialu, a wiersz ciekawy.

Równiny abisalne- morze- które dla nas wydaje się nie mieć końca,

albo otchłań rozpaczy- z którego nie widzimy możliwości wyjścia

[Naram-sin]

Dużo wody do odlania, ale kilka uderzająco trafnych spostrzeżeń doskonale puentuje mroczne mechanizmy psychiki człowieka. Na szczęście dotyczy to jednostek, a nie całego gatunku ludzkiego.

[Robert Goraj]

@Annna2 Dziękuję Annno.

@Naram-sin Dziękuję, że przeczytałeś mój wiersz. W zasadzie to jesteś pierwszą osobą która wyraziła swoją krytykę. W ogóle pierwszą, pierwszą na świecie. Wiersze zacząłem pisać parę miesięcy temu i jestem absolutnym "świeżakiem" mimo siwej głowy. To jest moja pierwsza publikacja. W związku z tym bardzo proszę o wskazanie wody którą można "odlać". Chętnie nad tym popracuję. I jeszcze jedna prośba. Odnoszę wrażenie, że trzeba się chyba nieźle postarać aby się przebić. Moment publikacji jest jak meteoryt na niebie, błyśnie i po tobie. Sam z trudem odnalazłem swój wiersz z przed kilku godzin, bo już zastąpiły go inne. Czy trzeba mieć wierszy co najmniej kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt? Bardzo będę wdzięczny za kilka rad. 

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

 

Wybrałem z tego tekstu wyimki, które moim zdaniem zasługują na uwagę. 

 

'Wodą' w wierszach jest przede wszystkim:

- objaśnianie czytelnikowi, co autor chciał powiedzieć (jak wiadomo, to czytający ma autonomicznie wykoncypować, co autor miał na myśli),

- 'dopowiadacze' różnorakie, które mówią czytelnikowi, jak ma czuć, jak oceniać opisywane fakty, zjawiska, rzeczy (np. piszesz, że coś jest 'radośnie koszmarne' = pozbawiasz wiersz wieloznaczności, a czytającego przyjemności dotarcia samodzielnie do indywidualnych wniosków); czytelnik w związku z tekstem powinien odczuć jakieś emocje, ale swoje własne, a nie Twoje; oczywiście mogą być zbieżne z Twoimi, ale wcale nie muszą ;)

- banały, prawdy oczywiste, spostrzeżenia, które niczego nowego nie wnoszą w ogólną refleksję nad podjętym w utworze tematem ('tam gdzie nie ma nic, jest wszystko'), najlepiej w ogóle zostawić w spokoju filozoficznie brzmiące konstatacje, bo łatwo dać się wpuścić w maliny. Jeśli masz poczucie, że coś, co napisałeś, brzmi mądrze, uniwersalnie, wszechludzko - przyjrzyj się temu kilkakrotnie z podejrzliwością.

 

Można publikować jeden utwór na 24h, więc nie powinny tak szybko spadać, ale ilość nowych wierszy zależy od dnia. Najwięcej nowinek pojawia się w weekendy, w tygodniu jest większa szansa, że utwór utrzyma się na poziomie 'poczytności'. No i komentuj innych, to też będą Cię czytać i zostawią ślad obecności.