Płomyk

[Natálie Vašutová]

Ludzie w kolejce,

Po co Tu stoją?

Szukają innych dusz,

Bo własnych się boją.

Jak martwe kukiełki,

Szukają perełki.

Wszystkie są puste, wszystkie fałszywe.

Gdzie autentyczność,

Gdzie żywe dusze?

 

Wolna ta gra,

Długa i męcząca

Jaką to drogą,

Czy wędrówką wiodącą.

Po co tu żyć, 

By tylko tak być!

Wszystko co żywe,

Dawno zakopane.

Zostało nam odwiedzać 

Cmentarze już znane.

 

Kamiennych progów,

Kukła mija posągów.

Kładzie na nich różę, lecz bez własnej woli wróżę.

Ze styropianu, kartonu i folii

Dlaczego tu jest, i po co tu stoi?

 

A może gdzieś głęboko, gdzie nie widzi oko

Siedzi tam płomyk,

Zakorzeniony

Szuka nadzieje,

Chwyta co wiatr przywieje.

 

Jeszcze nie późno,

Jeszcze ma nadzieję.

Kukła znów ożyła 

I powiedzieć zdążyła

Odzyskać własną duszę

Jak najszybciej ruszę.

Żyć mam dlaczego

Dla serca własnego

[Annna2]

@Natálie Vašutová  wiersz przypomniał mi "Psalm stojących w kolejce"

 

Za czym kolejka ta stoi?
Po szarość, po szarość, po szarość!
Na co w kolejce tej czekasz?
Na starość, na starość, na starość! (...)

 

[Natálie Vašutová]

@Annna2 Dziękuję za komentarz! Nie z znałam tego wiersza, ale rzeczywiście mają coś wspólnego ze sobą. Jest to jeden z pierwszych moich wierszy, nigdy wcześniej się nie interesowałam zbytnio poezją, lecz niedawno odkryłam jakie to cudowne narzędzie do wyrażania uczuć. 

[violetta]

Dobrze, że szukają, bo niedługo będą to robić roboty.