wiersz-o-dystans
świt kwitnie dzień się osadza
i z brył kondensuje miasto
nabiera mięsa nakłada skórę
obrasta drzewami obrastają
betonem kondesacja tężenie
drgania ponad czarną arterią
odejść mlaszcząc w chodnikach
niech gołębie wschodu krążą
nad kamienicami na dzień
dobry na dzień ledwo
ozłota kształtów i ruchu
stoję dziecko w brzasku
dziecko niebytu piszę go raz
i zmileczę przemilczę
a na zawsze zniknie
a zniknie na zawsze
wiersz-o-dystans
wschód kwitnie dzień się osadza
i z brył kondensuje miasto
nabiera mięsa nakłada skórę
obrasta drzewami obrastają
betonem kondesacja tężenie
drgania ponad czarną arterią
odejść mlaszcząc w chodnikach
niech gołębie wschodu krążą
nad kamienicami na dzień
dobry na dzień ledwo
ozłota kształtów i ruchu
stoję dziecko w brzasku
dziecko niebytu piszę go raz
i zmileczę przemilczę
a na zawsze zniknie
a zniknie na zawsze
podał śniadanie do łóżka
i bukiet polnych kwiatów
szepnął kocham do uszka
smaczny obiad upichcił
słodkim oczkiem okrasił
kolacje przy świecach
i czerwonym winie
potem zwyczajnie po ludzku
zakończyli dzień w łóżku
o północy udali się na spacer
późno do domu wrócili
trzymając się za ręce
czując jak każdemu z nich
radośniej bije serce
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
.thumb.jpg.2a4c1fb1be2384bf2f494e0e37245a0e.jpg)
Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano
Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano
Przez [email protected] · Opublikowano
Przez Annna2 · Opublikowano
Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano
