Blask w ciszy

[Patixson]

Na początku była pewność.
Zawzięcie splecione z przekonaniem,
że nic nie stanie na drodze.

A jednak - los rozplątał moje nadzieje.
Zostałam sama.
Śmiech wypełnił czas,
twarze wokół tańczyły w radości.
I wtedy - on.

Spojrzenie, co zatrzymało chwilę.
Uśmiech, co zahipnotyzował.
Rozmowa jak dotyk skrzydeł.
Zdjęcie skradzione w ułamku sekundy.
Numer zapisany w pamięci jak sekret.

Potem powrót do pustego pokoju.
A zaraz po nim - jego głos w telefonie.
Kilka słów, ciepłych,
a jednak zbyt krótkich,
by nasycić pragnienie.

Dni mijały.
Wiadomości spadały jak krople deszczu -
rzadkie, chaotyczne,
czasem niezrozumiałe.
Nie odpuszczałam.
Słałam mu obrazy,
jakby zdjęcia mogły zapełnić ciszę.
On przyjmował je pozytywnie,
lecz bez iskry,
a ja pytałam siebie:
czy widzi mnie,
czy tylko moje ciało?

Minął miesiąc.
Cisza wciąż trwała,
aż wreszcie wysłał swoje zdjęcie.
Jakby uchylił drzwi do świata,
którego wciąż nie znałam.

Rozmowa rozkwitła.
Obietnica spotkania 
zakwitła w moim sercu jak wiosenny pąk.
Czekałam jak ziemia na deszcz -
a on odwołał.

Przeprosił.
Obiecał.
I niespodziewanie zadzwonił.
Jego głos -
ciepły, kojący,
lecz pełen tajemnic,
których nie chciał wyznać.
Rozmowa była tańcem pragnień,
a nie opowieścią o nim.

Nalegał na zdjęcie,
jakby moje ciało było ważniejsze niż ja.

I wreszcie - dzień spotkania.
Poranek - napięcie.
Południe - czekanie.
Wieczór - radość.

Zawahał się:
czy warto?
Czy ma to sens?

A jednak przyjechał.
Milczący, niepewny.
Jak cień człowieka,
którego chciałam poznać.
Pragnienie płonęło w jego oczach,
ale słowa gasły na ustach.

Trzydzieści minut 
uciekło jak piasek przez palce.
Odwiózł mnie.
Pożegnał.
Zniknął.

A ja wciąż wiedziałam o nim tak niewiele,
jakbym nigdy go nie spotkała.

Teraz dni mijają,
jeden za drugim.
A on milczy.

Wołam - 
a echo nie odpowiada.
Moje pragnienie rośnie w ciężar,
ściska serce coraz mocniej.
A odpowiedzią jest tylko 
cisza.