"Ach powiedz" – Poetycka pieśń o boskim pięknie kobiety | Adam Asnyk | Poezja śpiewana

[arthema]

 

 

[Alicja_Wysocka]

@arthema Poetycka ilustracja muzyczna, spodobała się, znalazłam kolejną. 

 

 

@Alicja_Wysocka Adam Asnyk - Bławatek

 

 

[Alicja_Wysocka]

 

[piąteprzezdziesiąte]

@arthema

Żywy Człowiek czy ai?

 

[Alicja_Wysocka]

@Alicja_Wysocka AI - ale spodobało mi się :)

 

Edytowane 22 godziny temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

 

[Alicja_Wysocka]

 

[Alicja_Wysocka]

 

[Alicja_Wysocka]

 

[Alicja_Wysocka]

Bliskość z daleka
 

Nie widzę ciebie, tylko twoje szaty,
I ślepym ciebie zgaduję zdumieniem,
Snem jasnym ciemnych korzeni są kwiaty,
Jak śpiew jest jeno zbudzonym milczeniem.

Ostatnie blaski jesieni na drzewach,
Zachodnie słońce, lot dzikiego ptaka
Wieszczą o innych krainach i niebach,
Które zachwyca godzina jednaka.

I że nie złudą jedynie są echa
Czaru, co włada wiecznie za snu bramą,
Mówi o zmierzchu twa bliskość daleka,
Co zwierza wszystkim tęskniącym to samo.

 

L. Staff

Edytowane Piątek o 07:15 przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

 

Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Melodia Mgieł Nocnych (Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym) - Wiersz ten został wydany w tomiku poezji w roku 1894.

 

 

[Alicja_Wysocka]

 

wiedzą, że to ostatni, Prawdziwy łabędzi śpiew!

[Alicja_Wysocka]

 

Jakże żałuję tej szczęśliwej pory,

Kiedy stokrotki kwiatek pospolity

Zdał mi się w cudne ubranym kolory

I budził w sercu dziecinne zachwyty,

 

I kiedy długie majowe wieczory

Spędzałem, patrząc w Jasnych ócz błękity,

Cichego szczęścia pełen i pokory,

Bijący sercem, a nigdy niesyty.

 

A choć to było kwiecie takie skromne,

Nigdym się z prawdą marzeń nie rachował,

Bom miał rozkoszą serce nieprzytomne;

 

I kiedym usta różane całował,

Tom nic nie pragnął i nic nie żałował

- I dziś drżę jeszcze, gdy tę chwilę wspomnę...

 

II

Później, ach, wiele kwiatów egzotycznych

Widziałem, pełnych piękności i woni.

Dużo heroin znałem poetycznych,

Niosących uśmiech, łzy i serca w dłoni...

 

A przecież żaden z tych kwiatów rozlicznych

Wspomnieniem szczęścia mnie teraz nie goni,

I z tych postaci wzniosłych, eterycznych,

Od melancholii żadna mnie nie broni!

 

Bom się nie spotkał już z tym upojeniem,

Co jedno drogę do szczęścia otwiera,

Bez względu, czy jest prawdą, czy złudzeniem.

 

Bez niego serce powoli zamiera

I z ideałów blade maski zdziera,

I żegna zwiędłe stokrotki westchnieniem...