Ojciec i syn

[Relsom]

O synu mój — głos w gasnącym dzwonie,
 czy słyszysz mnie, gdy cień się kładzie?
 Gdy noc, jak welon, snuje się po tronie
 dni, których nie odzyskam w zdradzie?
 

Kochałem cię w milczeniu ścian,
 w spojrzeniu, co nie znało słowa —
 lecz serce drżało — jak pusty dzban,
 gdy wiatr w nim szuka snu – bez słowa.

 

 Twój śmiech był światłem, lecz ja, z        kamienia,
 nie znałem blasku – tylko cień.
 Więc gubiłem cię… bez pożegnania,
 jak dusza gubi ślad przez dzień.

 

 Teraz, gdy tętno gaśnie w zmroku,
 a mgła spowija każdy ruch —
 widzę cię znów — u twojego progu,
 z dzieckiem na ręku — jak dawniej Bóg.

 

 Niech twe ramiona nie znają chłodu,
 niech dłoń twa trzyma świat bez win.
 Ja odejdę — w cień, wśród lodu —
 lecz we mnie zawsze: ojciec i syn

 

[Annna2]

@Relsom  I zawsze Rodzic jest-

jak powrót do Domu Ojca

piękny

[Berenika97]

@RelsomWiersz uderzył mnie emocjonalnie, niesie ze sobą żal i winę za utraconą więź, mimo, że była miłość - ale niewyrażona. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo prawdziwy obraz ojca, który zbyt późno zrozumiał, ile stracił. Piękny i przejmujący tekst!