Pies zdrajca

[Alicja_Wysocka]

 

    Miałam wtedy jakieś siedem lat. Chodziłam do pierwszej klasy. Mieszkaliśmy w Gdyni,

w dzielnicy Obłuże.
Któregoś dnia bawiliśmy się z rodzeństwem w chowanego – oczywiście na podwórku, bo na ulicę można było wychodzić tylko za pozwoleniem mamy.

Nasze podwórko było całkiem spore. Był tam ogródek, jakaś szopka, w której tata trzymał różne ciekawe rzeczy – grabie, łopaty, a nawet siekierę! Był też kurnik, psia buda i oczywiście nasz pies – Lord.

Wpadliśmy wtedy na genialny pomysł: schowamy się mamie!
A niech ma – skoro tyle rzeczy nam zabrania, to teraz niech nas szuka!

– Na pewno nas znajdzie i jeszcze skrzyczy, że ją denerwujemy – mówiłam. Ale co tam, ryzyko wpisane w zabawę!

– Schowajmy się do psiej budy – zaproponował ktoś.
– Ooo, to jest dobra myśl. Bardzo dobra!

I tak właśnie zrealizowaliśmy nasz chytry plan.

We trójkę – Grzesiek, Tomek i ja – wciskaliśmy się do budy. Pies patrzył zdziwiony, ale przecież nie mówi.
Lord był duży, więc i buda była odpowiednio przestronna. Jakoś się tam upchnęliśmy. Cicho siedzimy, nie gadamy, bo wiadomo – zdrada przez śmiech to klasyk.

W środku śmierdziało psem i kurzem, było duszno

 i niewygodnie, ale czego się nie robi dla porządnej zabawy? Siedzimy jak trusie, aż zaczyna nam się nudzić. Nic się nie dzieje.

I nagle – akcja!

Słyszymy mamę, jak nas woła. Chodzi po podwórku, sprawdza furtkę, krzyczy coraz bardziej zdenerwowana:

– No co jest?! Gdzie oni są?!

A my dusimy się ze śmiechu – dosłownie. Zabawa życia!

I wtedy pies zaczął szczekać. Najpierw nieśmiało, potem coraz głośniej. Kręcił się, jakby sam nie wiedział, co robić. W końcu zaczął piszczeć.

Mama podchodzi do furtki – nikogo. Na ulicy pusto. Dzieci zniknęły jak kamfora.

Wreszcie zaniepokojona podchodzi do psa.

– Lord, czego ci trzeba? Co się dzieje? Co chcesz, głuptasie?

I nachyla się nad budą...

– CO WY TAM ROBICIE?! WYŁAZIĆ MI NATYCHMIAST Z TEJ BUDY! CO TO ZA GŁUPIE POMYSŁY?!

A ja, z pełnym oburzeniem, mówię:

– To nie głupie pomysły, tylko pies głupi, bo nas zdradził!

– Marsz do domu! – ryknęła mama. – Wszyscy do wanny! Zdjąć te śmierdzące ciuchy! No nie wiem, w co ręce włożyć z wami... Utrapienie z tymi dziećmi!

Edytowane Niedziela o 05:52 przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

I bardzo słaby w sensie poligraficznym - forma danego tekstu musi zachęcać czytelnika, a nie - zniechęcać, chaos, brak estetyki i bylejakość - oczy bolą...

 

Łukasz Jasiński 

[Alicja_Wysocka]

@Marek.zak1  Dziękuję Marku :)

[Alicja_Wysocka]

List Hrabiego J. do ludu niewprawnego w sztuce literatury

Najmilsi,

Z głębi mojej szlacheckiej duszy, nieskalanej błędem ortograficznym od pokoleń, pragnę raz jeszcze zabrać głos w sprawie tego, co mnie boli - a boli mnie wiele, głównie cudza interpunkcja, brak tabulatorów oraz fakt, że nikt już nie cytuje Norwida na forach.

Czytając opowiadania, dostaję spazmów nieestetyczności. Gdzie są ozdobniki, gdzie są kropki w należytym szyku, gdzie wreszcie duch prawdziwej literatury?! Zamiast tego - dzieci w budzie, psy, brudy, śmiechy. A przecież człowiek szlachetny wie, że najpierw forma, potem sens, a najlepiej: sama forma.

Dziś rano, goląc sobie jądra (jak przystało na człowieka świadomego higieny

i dziedzictwa), po raz kolejny zdałem sobie sprawę z upadku wartości. Czy Mickiewicz by się tak wygłupiał? Czy Słowacki wszedłby do psiej budy?

Nie sądzę.

Z poważaniem,
Hrabia J. z rodu Dumnych i Dziwnych

 

 

[Alicja_Wysocka]

@Jacek_Suchowicz, dziękuję :)

[Jacek_Suchowicz]

nie dziękuj , bo na drugi raz nie dam :))

[Alicja_Wysocka]

@Jacek_Suchowicz

 E tam, nie, to nie. Wiem, że to nieprawda :)