Gdy krzyk nie wystarcza a milczenie boli- zaczynam pisać.

[Relsom]

Gdy już krzyk nie dociera do gardła,
A milczenie przygniata jak kamień,
Gdy noc cicho wśród myśli zapadła,
Wiersz się staje ostatnim przesłaniem.

 

Nie wyrazem — lecz cieniem znaczenia,
Nie prawdą — lecz przeczuciem, co drży,
Piszę, by ocalić od milczenia,
To, co żyje w ukrytej gdzieś łzy.

 

Zapisuję, by nie znikło we mgle,
By zostało — choćby jako pieśń,
Jak ślad stopy na piasku w nocy dnie,
Jak modlitwa, co trwa, choć jest cień.

 

Kiedy zgasną już wszystkie latarnie,
A pamięć się jak dym w nicość zwinie,
Wers rozżarzy się wewnątrz nieświadnie,
Jeszcze chwilę wśród cieni popłynie

[Gosława]

@Relsom ładny wiersz 

Bardzo smutny a ja takie lubię 

[Annna2]

@Relsom  Piszę z potrzeby serca

Taka wiwisekcja serca.

Pięknie

[Jacek_Suchowicz]

często wracam do wierszy pisanych

w chwilach smutku gdy życie dotyka

i naznacza głęboko porani

przypominam bo pamięć umyka

 

ona rany zabliźnić potrafi

wyprzeć zatrzeć i w niebyt obrócić

a nauczka co boli zostanie

aby błędów nie mnożyć jak głupi

 

pozdrawiam

[Berenika97]

@RelsomPiękny! 

Twoje słowa jak iskry na wietrze

rozświetlają mrok, co chce uwięzić.

A gdy "zgasną już wszelkie latarnie",

i pamięć o Tobie kruszyć się zacznie,

Twój wiersz, jak gwiazda -  rozbłyśnie we mnie.

 

[Hiala]

@Relsom fajnie-pozdrawiam