Ballada o tym co drży

[Relsom]

W pościeli dłużej leży cień,
 Choć dzień już w szybach błyska.
 Nie budzi go zegara dźwięk —
 Lecz myśl, co w gardle ściska.
 

W lustrzanym szkle — nie jego twarz,
 Lecz kogoś, kto się zgubił.
 Choć w rękach kawa, w duszy marsz
 Na front, gdzie świat go łudzi.

 

 Prochy jak świece — topnieją w nim,
 Zamiast modlitwy — zgrzyty.
 Znów rusza w drogę, w senny rytm
 Samochód, cel, limity.

 

 W fabryce snów, gdzie cisza drży,
 Współczesny mit odgrywa.
 Uśmiecha się, choć w oczach mgły —
 Pod skórą coś wygrywa.

 

 Wieczorem niebo spina wzrok,
 Jak harfę — ptak i chmura.
 I gitara… i tonie krok
 W setkach niedokończonych piór.

 

 Wiersz się nie składa — w klatce słów
 Buntuje się, milczeniem.
 Łódź stoi — nie wypłyniesz znów,
 Związany przeznaczeniem.

 

 Lecz w nocy słyszy: „Jeszcze nie,
 Jeszcze nie gaś ogniska.
 Choć świat cię mierzy jakbyś był
 Rachunkiem — tyś to, co błyska”.           

 

 I może jutro wstanie sam,
 Bez budzika, bez maski.
 Bo nie ma dnia, co wiecznie trwa —
 I nocy bez łez łaski.

[Naram-sin]

Ballada jako gatunek wywodzący się z tradycji śpiewanej wymaga perfekcji w zakresie rytmu, więc jest jeszcze nad czym popracować. Treść - ok.: trochę zagubienia w życiu, trochę poszukiwania celu i sensu, trochę pytań o to, kim jestem i jaki jestem, trochę zwątpienia, trochę nadziei - i taki koktajl zazwyczaj dobrze się sprzedaje czytelnikowi.

Edytowane 18 Lipca przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

I tak też można, ważne, aby być oryginalnym - niepotrzebne są sztywne reguły akademickie.

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane 19 Lipca przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Relsom

Dla mnie to liryczna opowieść o współczesnym człowieku uwięzionym w rutynie, wypaleniu i samotności i w nadziei. Balansujesz między smutkiem a nadzieją. Piękny wiersz. :)

Dobrze, że jesteś. :)

 

[Leszczym]

@Relsom Bardzo ale to bardzo podoba mi się myśl, że wiersz buntuje się milczeniem. Tak naprawdę jest :)