Buka

[Gosława]

stare chaty majaczą na horyzoncie
furkając strzechową powłoką
trzask iskier tak że tylko duszącą mgłą spowite niebo

trop w trop
stadem jeleni dowodzi najsilniejszy
kopytem rozgarniając śniegową czapę
drży ziemia

bestia u wrót świdruje wzrokiem przysiółek
wieś obok zasnęła snem sprawiedliwego
bez krzyku i lamentu
głowa przy głowie z torsem wepchniętym pod siennik

czerwone dłonie
tak lekko zwisają po sobie
tam za nim mały Buka konfident
a mówili nie ufaj bo zginiesz

 

wiersz inspirowany obrazem Różalskiego

[piąteprzezdziesiąte]

Przepraszam @Gosława, ale dla mnie niezrozumiały tekst mimo, iż odnalazłam obraz, to nijak ma się do tytułu i zwtotu:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Chętnie dowiem się czegoś więcej, bo Wilkołak z obrazu jest szalenie ciekawy i Twój tekst, choć niezroxumiały, to wzbudza zainteresowanie.

Pozdrawiam!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Wochen]

@Gosława fajne…. o zaufaniu…. o nie słuchaniu obcych…. o śnie spokojnym 

[Gosława]

@Wochen dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@piąteprzezdziesiąte nie wiem jaki obraz widziałaś 

Różalski stworzył cykl "Bukowych" przestrzeni 

Ja skupiłam się na tym co za sobą ta postać niesie 

zimno i niepokój 

Proszę zbyt dosłowne nie interpretować to takie moje niepokoje przelane na papier 

Dziękuję piękne za czytanie

@Wochen dziękuję