Lato

[Migrena]

Lato warczy
pod żebrami, jak ryk dzikiego psa.
Ziemia poci się ogniem — a ja: boso, pijany ciepłem,
żrę jeżyny z kolcami, jak leci, krwawiąc usta.

Czas się nie liczy.
Czas wyległ na trawę i śpi, słońce pieści mu powieki jak letnia mgła.

Noc ma język. Liże mnie po karku, zimna i słodka jak sen.
Cicho! — pachnę kurzem, życiem, spaloną skórą dnia,
i niebieskimi dżinsami, co pachną wolnością jak świeży wiatr tuż przed burzą.

Kocham to.
Nie po ludzku.
Po zwierzęcemu, na golasa, z pełnią w sercu i światem na ramionach.

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak bym nie mógł, przecież to boli.

 

Mnie się jeżyny kojarzą ze słodkimi wakacyjnymi dziewczynami wraz z którymi je jadłem.

 

 

 

 

[Annna2]

ciekawie

[Migrena]

@Annna2 Bardzo ciekawy jest Pani komentarz. Świadczy o głębokim minimalizmie egzystencjalnym.

Cecha bardzo pożądana w dzisiejszym rodmuchanym świecie. Dziękuję.

@Rafael Marius Mnie też !

[andreas]

@MigrenaJeśli ktoś tak potrafi, to tylko pozazdrościć. I tę całą cywilizację kopnąć w zadek.

[Migrena]

@andreas o tak !!!

[Dagna]

…co pachną wolnością jak świeży wiatr tuż przed burzą - cudo:), uwielbiam te momenty, gdy w panice składam krzesła ogrodowe, potykając się o szczekającego psa, a później … obserwujemy jak wiatr targa przestrzenią i liście z ciemnozielonych - stają  się srebrnoszare:)

Mnóstwo witalności w tym wierszu i choć z paru rzeczy bym zrezygnowała, aby usprawnić tekst - to czuć tętniącą, pulsującą jedność z przyrodą i  horacjańskie „ chwytaj dzień”, pozdr.

[Migrena]

@Dagna dziękuję Dagna.