Noc Walpurgi

[yfgfd123]

purpurowa krew się lejąc po niebie

wsiąka w horyzont, już roszą się wzgórza

czyste szkarłaty w dal niosą strumienie

zakwita jednej nocy królowa - róża

 

Hel! u twoich kosteczek ołtarze

składamy dziś w słowie, w galenie i w spiżu

chciałbym móc ucałować obydwie twe twarze

czuć metal na ustach i kości w negliżu

 

jużci posoka w etery uleciała z globu

kłębić się w zodiaku rudych mgławicach

formy przedmiotów rozmyły się w mroku

i chuć nam wypływa na rumiane lica

 

więc prowadź mnie w górę rozkoszy Anielo!

(przedstawię wam szybko moją femme fatale)

fałszywe ma imię i zwodniczy wygląd

niby cherub z tryptyku się wyrwał na bal

 

drogę nam wskażą żarzone pochodnie

taneczne poświaty jak widma Brockenu

mienią się w łunie towary, że głodnie

wypatruję chwili powinszować złemu

 

och, lecimy w noc, w górę, Aniela nade mną

pełna entuzjazmu zatacza wciąż pętle

trwonimy się razem w noc ciężką i piękną

wiatr szumi mi w uszach, ja słabnę, ja legnę!

 

widzę już światła bijące zza koron

Aniela mnie łapie pewnie za przedramię

ja mdleję, świat traci swe kształty i kolor

ląduję na plecach gdzieś w wysokiej trawie

 

członki mi drżą nadal, leżę w ekstazie

czuję każde ze źdźbeł, słyszę każdy ich szelest

Aniela już wstała, chyba z kimś już rozmawia

-  “Wie Pan czy będzie tu dziś Mefistofeles?

[- - -]

Szkoda, że nie poświęciłeś więcej czasu na dopracowanie rytmu, bo tekst jest dość ciekawy. Wpisuje się w stylistykę neoromantyczną: po pierwsze - przez archaizację języka, ale nie brzmi to źle w tym utworze, po drugie - tematycznie, dzięki wykorzystaniu motywów mitycznych, nawiązujących do ludowej  obrzędowości. Większość rymów jest całkiem przyzwoita, a metafory, choć podniosłe, nie wpadają w pustą sztuczność, są plastyczne i przyzwoicie skomponowane.