zinijfrach

[Roma]

kocham się

i choć już się nie ranię,

to nadal krwawię 

 

żywiczną ofiarą,

kobiecością skrzepniętą,

polepioną z tych,

którymi już byłam,

i tych, którymi się stanę.

 

krwią smoczą, cynobrową,

rozlaną w biodrach,

pulsującą w piersiach —

siarką i jonami niebieskiej miłości,
zapachem rdzy.

 

łono woła: wróć do mnie,
boli tęskliwie, a ja

 

krwawię,
choć już się nie ranię.
kocham się

 

i wracam 

i już zawsze tu będę,
najprawdziwsza,
z wiankiem na głowie.

Edytowane Piątek o 14:45 przez Roma (wyświetl historię edycji)

[Dagna]

…nie każdy wianek to laury ;)

Mam wrażenie, że PL -ki Autorki nazbyt szybko poszukują rozwiązań czarno - białych, jeśli do wczoraj sięgało się po teksty defetystyczne, to nic tego nie zmieni z wiersza na wiersz, przepracowanie traum, zmiana stosunku do świata i siebie to długotrwałe procesy, pozbycie się mroku zapadłego w duszy bywa nieodwracalne, ( choć są i na to cudowne recepty :), dopytam więc do kogo kierowana jest deklaracja kocham się  i z czego wypływa ta zmiana, a może należy czytać teksty Autorki jako autonomiczne cząstki bez związku z poprzednimi utworami? Ale sam temat cynobrowego minerału, ciekawy… pozdr.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - z wiankiem na głowie - super - 

                                                                          Pzdr. 

[FaLcorN]

@Roma

Bardzo rytmicznie, choć nierymicznie.

Miejscami apetycznie.

 

Pozdrawiam!

[Naram-sin]

Jeszcze tu zajrzę.

 

Dziewczyna w wianku śpiewa.

 

 

[Roma]

@Dagna 

autonomicznie — nie.
Nie ucieknę od tego, że wszystkie moje teksty są ze sobą w jakiś sposób emocjonalnie powiązane.
Ten wiersz to nie deklaracja, tylko marzenie, które z każdym „kocham się” staje się coraz bardziej realne.

Rozumiem, że w zestawieniu z wcześniejszymi wierszami może się to wydawać niewiarygodne, jakby nagle: hop siup, z nienawiści do miłości... ale ja po prostu piszę to, co czuję.
A że czasami czucie wyprzedza zmianę, no to mamy ten wiersz :)

Dziękuję za komentarz i również pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar cieszę się, że to do Ciebie trafiło :)

@FaLcorN nie potrafię się nie uśmiechnąć na Twój komentarz, dziękuję bardzo i również pozdrawiam :)

@Naram-sin zapraszam :)

piękna piosenka, nie spodziewałam się, że do mnie trafi, a jednak...

Edytowane 17 godzin temu przez Roma (wyświetl historię edycji)

[Naram-sin]

Podmiotka liryczna próbuje odbudować relację z własną kobiecością, która, choć poraniona, jest wciąż ogromną siłą. 

W psychice kobiecej drzemie potężny potencjał odradzania się, tworzenia na nowo. Stąd krew, oznaczająca wejście w nowy cykl psychologiczny. Wianek symbolizuje powrót do niewinności, oczywiście niedosłowny, bo mamy tu do czynienia z kobietą - feniksem, która w akcie samospalenia musi unicestwić siebie taką, jaką uformował, zaprojektował ktoś, kto usiłował ją zniszczyć, zatruć ją własnym mrokiem. 

 

Dobitnie pokazuje to fragment:

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

W jakimś stopniu wiersz ma wymiar rytualny, odtwarzający ze spoczywającego w ciemnościach szkieletu żywą, czującą, a przede wszystkim wolną istotę. 

Jest w tym wszystkim wołanie do pierwotności, która nigdy nie zawodzi, jeśli się do niej zwrócić własnym bólem, i zawsze poprowadzi, instynktownie, intuicyjnie, tam gdzie jest życie. 

Edytowane 4 godziny temu przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Roma]

@Naram-sin nawet nie wiesz jak się cieszę, że to wszystko co chciałam przekazać w tym wierszu dostrzegasz. Dziękuję.