„Ciszej niż szept”

[Mati Dudek]

Ona — jak wiosna, co niegdyś rozkwitała

w moich ramionach, śmiechem świat rozpalała,

dłoń w dłoń — a niebo wydawało się blisko,

teraz oddala się… cicho, bez błysku.

 

Jej spojrzenia chłód niesie więcej niż deszcz,

a ja, choć milczę, krzyczę w sercu: Nie chcesz?

Lecz chcę cię, najdroższa, tak jak nigdy wcześniej —

do końca, do nocy, do ciszy ostatniej.

 

Pamiętasz? Bywałaś światłem w moim cieniu,

radosna, żywa — jakbyś w tańcu była z cieni,

każde „kocham” miało wtedy inną wagę,

teraz znika… jak ślad stóp w fal chłodnej tkaninę.

 

Boli mnie to wycofanie, ta niepewność spojrzeń,

czy jeszcze jestem twym jutrem? Czy tylko wspomnieniem?

Lecz kocham. Nie mniej. Nie słabiej. Lecz ciszej.

Jak modlitwę w nocy. Jak łzę na policzku bliżej.

 

Chciałbym cię znów — tą samą, co śmiała się głośno,

co mówiła: „Bez ciebie… świat byłby bezsenny, płochy”.

Nie chcę cię stracić, nie chcę cię żegnać w ciszy,

chcę cię — aż ostatni świt serca zapisze.

 

Więc jeśli tam, gdzieś głęboko, tlisz się jeszcze —

wróć. Ja tu jestem. Z miłością. Wiecznie.

[Alicja_Wysocka]

@Mati Dudek 

To nie jest wiersz do nagrody literackiej — ale jest szczery.

Nie wyćwiczyłeś  jeszcze warsztatu, ale masz prawdziwe emocje do przelania na papier.  Z czasem nauczysz się ujarzmiać słowa bez utraty tej autentyczności.

Życzę powodzenia :)

[Łukasz Jasiński]

Melodyjnie i iście głęboko...

 

Łukasz Jasiński 

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Często spotykam się z podejściem, że autorzy traktują wiersz jak chusteczkę higieniczną. Płaczą, wycierają nos (albo usta po jedzeniu), kaszlą, kichają, ślinią się, a potem pokazują wszystkim naokoło zawartość i dziwią się, że jakoś zachwytów brak.

[Alicja_Wysocka]

@Naram-sin     

Dziękuję za odniesienie się do mojego komentarza. Rozumiem, że możesz mieć inne podejście do poezji i jej funkcji. Ja wierzę, że każdy autor — szczególnie na początku drogi — potrzebuje przestrzeni do wyrażenia emocji i szczerości. Wiersze pisane „prosto z serca” to nie koniec, ale często początek drogi twórczej.

Można dbać o poziom literacki, nie odbierając ludziom odwagi, by pisać. Zamiast zniechęcać, lepiej wskazać drogę — delikatnie, z szacunkiem. Sztuką jest pomóc mu wzrastać, nie zniechęcać do dalszego pisania.

Przyszłam z plasterkiem na zadrapanie — bo czasem wystarczy trochę empatii, by nie bolało bardziej niż musi :)