Dwoistość

[yfgfd123]

krążę wciąż wokół jednej myśli

dychotomii (albo dwoistości?)

z jednej strony artysta (poeta!)

z drugiej nic nad worek na kości

 

prowadzę tę walkę (za mocno?

za duże to słowo? potyczkę?)

i nie wiem czy słuchać własnego sumienia

czy to już będzie patetyczne?

 

tak głowę wychylę za okno

i nie wiem samemu co mówić

co czuję - po burzy duch ziemi się budzi

czy zapach niedomytych ulic

 

więc głowę chowając pokornie

już nie wiem jak witać dzień nowy

czy śmiać się i pisać - o słońce!

czy może - reaktor jądrowy?

 

myślę - czy Monet by nie mógł malować

refleksów na moich kałużach?

czy wielki artysta potrafi być mały

a mała sztuka potrafi być duża?

 

czym chcę być w przyszłości? spikerem?

dziwakiem, gadułą, rzeźbiarzem?

czy ludziom zawsze muszę patrzać w serce,

czy lepiej im patrzeć na twarze?

[Bożena De-Tre]

Super rozważania  ...przecież nie każdy Poeta to wieszcz.Pozdrowienia z Wrocławia ''Miasta Poetów''............Monet pewnie wiele kolorów wykorzystałby .

@Bożena De-Tre Patrz w oczy....wszystko wyczytasz w nich i nie licz liter.....bądż szczery....

[Jacek_Suchowicz]

pomysł znakomity z wykonaniem trochę gorzej - (zrezygnować z wyrazów, które nic nie wnoszą)

poprawić rytm np. 3/3/3 i rymy np naprzemienne

pozdrawiam

[Łukasz Jasiński]

@Jacek_Suchowicz

 

Dokładnie 

 

Łukasz Jasiński 

[yfgfd123]

@Jacek_Suchowicz które wyrazy nic nie wnoszą?

[Jacek_Suchowicz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

np:

 

słuchamy własnego sumienia a nie cudzego itd...

[Naram-sin]

Ja bym poszedł bardziej radykalnie  i w ogóle zrezygnował z rymowania. Wtedy spokojnie można wyrzucić mnóstwo słów - zapychaczy, które się umieszcza po to, aby linijkę czymś nabić.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Kontekst znakomicie wbudowany w treść wiersza.

 

 

Celne podsumowanie z rozpisaniem na role misji poety.

 

"patrzać" - podejrzewam, że to celowo użyty archaizm, użyj może kursywy, żeby to podkreślić.

 

Tak ogólnie, to dobry pomysł na podjęcie dysputy z romantycznym ideałem poezji; może to już było, ale każdy ma prawo po swojemu, jeśli da radę inaczej, niż poprzednicy.