ziemia jest ciężka

[iwonaroma]

i wody są ciężkie

wody zniszczenia 

 

ogień wybawcą 

suszy ciało 

i ono lśni jak złoto!

 

strąca z siebie 

resztki prochu

 

wiatr go roznosi

raz w tę raz w tę 

aż zniknie 

 

w eterze już cisza 

błogi spokój 

 

 

rozprzestrzeniasz się 

[Ewelina]

@iwonaroma bardzo mroczna wizja, niepokojąca i jednocześnie ciekawa.

Pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Jacek_Suchowicz]

ciężka jest woda zniszczenia

to przecież jest D₂O

i służy do rozczepienia

autorce nie o to szło

 

a może o jakaś kremację

jak złoto lśniących ciał

mroczne dostrzegam racje

zmykam wraz z wiatrem gnam

:))

 

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Coś mi się z bombą atomową kojarzy?

[iwonaroma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Ewelina :) 

...

Dzięki, również serdecznie pozdrawiam

 

 

 

@Jacek_Suchowicz :);)

Na początku mroczno i ciężko ale później leciutko i świetliście! :)

Pozdrówka bez kremacji ;)

 

 

 

 

@Rafael Marius w sumie tak też może być (szybkie unicestwienie materii) choć powolne jej gnicie (sorry za słowo ;)) zawsze odbywa się przy pomocy stojącej (ciężkiej) wody. 

Ale spoko, materia to nie wszystko :) Skupmy się na końcu wiersza :)

Dzięki za serce 

 

 

 

 

 

@sisy89 dziękuję 

 

 

 

[Dagna]

… też sądziłam, że chodzi o kremację??? ale zakończenie niesie ze sobą radość z połączenia z uniwersum, to wirowanie pod postacią cząsteczek daje irracjonalną nadzieję na nieskończone trwanie; jakże to odległe od kulturowo znaczonego pochówku…pozdr.

[iwonaroma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Dagna dokładnie:) tylko dlaczego irracjonalną? Nadzieja tutaj jest konkretna i pewna (przynajmniej miałam taki zamiar, by w ten sposób wybrzmiało).

Również pozdrowienia 

 

 

[Dagna]

… bo cząsteczki się rozpadają, ale widzę,że tutaj nic radości nie zmąci, więc znikam, pozdrawiam ;)

[iwonaroma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Dagna ;) Cząsteczki się rozpadają a energia pozostaje. Można oczywiście czepiać się tych cząsteczek, ale to daremne :)

Pozdrawiam z energią 

 

 

@Andrzej P. Zajączkowski

Dziękuję:)

 

[Naram-sin]

To nie tyle opowieść o kremacji w ujęciu współczesnym, a bardziej podróż do odległych czasowo kultur, gdzie dokonywano ciałopalenia głównie ze względów praktycznych. Było to powszechne np. u ludów koczowniczych, podczas gdy tradycyjne grzebanie zwłok powiązać można z osiadłym trybem życia.

(W pierwszych miastach neolitycznych, w Jerychu czy Çatalhöyük zaczęto zakopywać zmarłych członków rodziny pod podłogą domostw).

Rozsypanie prochów (popiołów) i ich ponowne wkomponowanie w obieg materii (biologiczny) może mieć dla szczątków doczesnych znaczenie analogiczne do rozpłynięcia się duszy w boskim (czy kosmicznym) absolucie.