desert

[Witalisa]

Rozpełzłe mary

posypują swe głowy

popiołem brzasku

 

Cierpliwą groźbą błyszczą

w słońcu lancety cierni

 

Wznoszą się z dolin

dźwigając skrzydła ptaków

rozgrzane wiry

 

W rozedrganym powietrzu

łamią się wszystkie drogi

 

Gorzko smakują

roztarte w smukłych palcach

kryształki soli

 

Śniada jestem jak ochra

obróć się, obróć, wietrze

 

Patrzysz na tarkę

piaszczystego pagórka

widzisz zwierciadło

 

Głębia wyostrza obraz

jak obmyty wodami

 

Puls wychwytuje

spokojne rytmy wokół

ciche psalmodie

 

Skok gazeli zamyka

dzień bezkresną fermatą

[Gość]

To jest zbiór cząstek, z których każda stanowi zamknięty obraz, sama w sobie i sama dla siebie.  Zawarte w tych cząstkach impresje są bardzo ładne (pomijając rozedrgane powietrze - mam uczucie poetyckiego déjà vu po przeczytaniu), ale brakuje mi czegoś, co połączyłoby je w całość, czegoś więcej niż pustynna tematyka. Widoczna wprawdzie jest oś czasu (brzask - potem zamknięcie dnia), lecz choć wiersz krąży po różnorodnych obrazach, wydaje się bardzo statyczny. Metafory zlewają się ze sobą i w rezultacie żadna nie może w pełni się rozwinąć w wyobraźni odbiorcy i zrobić mocnego wrażenia - może to też wina tego, że utwór jest dość długi.

Pierwsze pięć cząstek opiera się na tej samej formie gramatycznej: posypują, błyszczą, wznoszą, łamią, smakują - od pewnego momentu monotonia zaczyna się w irytujący sposób kumulować.

Są dwie opcje - zastanowić się, jak głębiej połączyć ze sobą te obrazy, jak stworzyć między nimi jakiś dialog i jakieś interakcje, ewentualnie - zrobić z tego cykl miniatur, wtedy każda cząstka nabierze wyjątkowego wymiaru, bo nie będzie się kisić w jednej beczce z pozostałymi.

A przypomniało mi się, że też kiedyś coś o pustyni chodziło mi po głowie; jak znajdę, to może wrzucę w ramach kręgów na wodzie.

[Witalisa]

@Naram-sin – brakło narzędzi; nie zakładałam, że Czytelnik będzie znał teorię połączeń międzystrofowych w japońskiej pieśni wiązanej (która z reguły jest zapisem biesiady poetyckiej, ale może też być utworem autorskim) – powiedzmy: rozpoznanie bojem. Nie jestem znawcą ani wyznawcą – po prostu praktykuję na swój sposób (to też efektywna metoda poznawania odległej kulturowo poetyki). A prowadzenie myśli poprzez obrazy wprost mnie fascynuje (ta propozycja podzielenia utworu na miniatury – rozbrajająca

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

); haikuiści zwykle zapisują bezpośrednie wrażenia, natomiast w pieśni wiązanej wymyślają obrazy (powiedziałabym, że one się pojawiają).

Co do długości utworu: to dziesięć strof z 18 (krótsza forma, najpopularniejsza była 36-strofowa).

(Ktoś zaanektował "rozedrgane powietrze"?; nawiązania do literatury to honkadori, ale w tym wypadku nie powołuję się na to).

 

 

[Dagna]

@Witalisa …skok gazeli - jako bezkresna fermata - po prostu piękne. Ochra śniadości - też ciekawa. Ale całość robi wyliczankowe wrażenie, czy to taka forma…?

[Witalisa]

@Dagna – dziękuję za wrażliwą lekturę; forma na wzór japońskiej pieśni wiązanej, podam przykład:

 

Oto lutnista z malwą

zatkniętą w miękki kołpak 

                             Kakei

W żalu po krowie

z czcią nawiedzamy łąkę

wieczorną porą

                             Bashō

(30 i 31 strofa poematu z 1684 r. "W wichurze strof szalonych" w tłum. A. Żuławskiej-Umedy)

 

Co ma wół do lutnisty? – wół jest wizerunkiem boga poezji.

Edytowane 13 Czerwca przez Witalisa (wyświetl historię edycji)

[Dagna]

@Witalisa piękne! dziękuję, pozdrawiam.