Historia edycji

"Natchniony wierszem Romy, poetki."   Tęsknię. Ale to nie list do nikogo. To nóż wbity w skrzynkę pocztową. I powietrze wciąż drży twoją wonią, Nochoć z każdym oddechem staje się trucizną. Miłość -- ta ruina, co świeci ostro jak billboard po burzy -- rozwarła mi usta i wlała tam sól, jakby ocean chciał czegoś więcej niż tylko granic swego świata. Słońce nie zachodzi. Słońce się wypala, jakby miało serce. Widziałem je krzyczące nad twoimi biodrami, spalało się na kolanach, aż zostały tylko resztki dnia jak łuski po kulach, które nie miały imion. A przecież na chwilę dotknęłaś nieba i smakowały chmury jak pierwsze grzechy. Złudzenie optyczne: Twoje ramiona. Miękkie jak obietnica ciszy, ale kiedy próbuję je uchwycić -- są jak lustro pękające od spojrzenia. Tęsknota to miejsce, gdzie język traci skórę, nie mówi, nie modli się, tylko zdziera się z gardła jak rdzawy strzęp krwi. I słyszę w niej pustkę, co echem zmywa       ostatnie szepty twoich imion. Wakacje były tylko urojeniem świata. Piasek nie istniał. To była ziemia spalona do martwoty, a my kładliśmy na niej ciała, myśląc, że to puch z obietnic. Miłość nie była zyciem. Była snem, który próbował się obudzić. Ale nie miał oczu. Nie pytasz mnie, gdzie jestem. Jestem tam, gdzie pachniałaś latem. Teraz zakopuję twój zapach w ziemi. Żeby nigdy nie wrócił

@lena2_ Ładnie i edukacyjne :).

@Łukasz Jasiński to jest zwrócenie uwagi:)

@Gosława chyba wszyscy szukamy spokoju , o który coraz trudniej. Miejsca gdzie przez chwilę , chociaż przez chwilę możemy być sami. Bez odgłosów cywilizacji, samochodów, ludzi tylko wiatr , szum drzew , ptaki i my.   Jak niewiele tak naprawdę potrzebujemy 

he he fajne:)   By nie stracić swojej jaźni, czas  się z brzuszkiem zaprzyjaźnić"