Starość Wandala

[Łukasz Jurczyk]

„Starość Wandala”

 

Świat się nie kończy.
On po prostu zmienia barwy,
jak włócznia w słońcu.

 

Imperium padło.
I co? Ziemia dalej rodzi
słodkie winogrona.

 

Nie boję się nic.
Tylko tego, że zapomną
kim byliśmy.

 

Zostawiłem miecz
w świątyni bogów, których
nigdy nie znałem.

 

Czasem śnię las.
Czy to dzieciństwo, czy bóg —
nie wiem. Ale wracam.

 

Mój syn, jeśli żyje,
może dziś wojuje gdzieś
dla innego władcy.

 

I dobrze. Tak świat
toczy się — od wojownika
do ojca.

 

Patrzę na morze.
Nie ma już w nim statków.
Tylko świt.

[Gość]

Chyba lepiej brzmiałoby

-  nie boję się niczego

- nie ma już na nim (na morzu) statków - chyba że rzeczywiście chodzi o statki, które już zatonęły.

 

Poza tymi drobiazgami wiersz dobry, pozbawiony udziwnień. Nie ogranicza się do prezentacji historycznego folkloru, ale nakłada reprezentację z przeszłości na indywidualny życiorys każdego człowieka, na opowieść o jego wzlotach i upadkach, o granicach jego dążeń, o konfrontacji urojeń z upływem czasu, o wielkości która wietrzeje w zetknięciu z surowością toczącego się swoim własnym torem świata.

[Łukasz Jurczyk]

@Naram-sin Dziękuję za konstruktywne uwagi. Z historią Wandala jeszcze wrócę na forum, bo zaprezentowany wiersz jest tylko częścią szerszego opowiadania.