Dziewczyna w słuchawkach

[nazwać_to_ograniczyć]

Codziennie rano się budzę

Nie chcę wstawać z łóżka

Ale wiem, że muszę

Codziennie otwieram szafę

Wyciągam swoje przebranie

Bo okazuje się, że przebranie jest jedynym, co zaakceptują

Nie chcę ich akceptacji ale się poddaję

Bo chcę po prostu święty spokój

Codziennie wychodzę z domu

Myśląc o tym jak bardzo chcę zostać

Codziennie przechodzę obok przystanku

Myśląc o tym jak bardzo chcę wsiąść w autobus

I wreszcie się stąd wydostać

Ale nigdy nie wsiadam.

Codziennie stoję pod szkołą

Czekając aż skończy się piosenka

Ludzie przechodzą obok

Patrząc na dziewczynę w słuchawkach

Jak na odmieńca

Codziennie widzę twarze

Niby znajome a jednak tak obce

Myślą, że mnie znają

A jednak nie mają pojęcia o tym co w środku

Przypisują mi stereotypy

Bo łatwiej jest założyć niż zrozumieć

Myślą, że chodzę z głową w chmurach

Ale jak mam nie chodzić kiedy jestem ciekawa co jest na górze?

Myślą, że powinnam dotknąć trawy, ale jak, skoro trawa dawno uschła?

Codziennie muszę udawać, że mi zależy

Codziennie muszę skrywać złość i frustrację

Codziennie muszę wyglądać

Jakbym się nie dusiła

I nie była w klatce

Pewnego dnia obudzę się rano

Z głową podniesioną do góry

Pełna strachu

Ale też nadziei na lepsze jutro

Nie nałożę więcej kostiumu

Nie będę musiała się przebierać za nikogo

Nareszcie wsiądę do autobusu

I ruszę szeroką drogą

W końcu wolność

Nigdy więcej udawania

Tylko czy ptak, który całe życie spędził w klatce, będzie umiał latać?

Czy nad chmurami nie zrobi się ciasno?

Czy w tramwajach

Na chodnikach

W parkach

Na ławkach

Nie będzie pełno takich samych dziewczyn w słuchawkach?

Edytowane 16 Maja przez nazwać_to_ograniczyć
literówka (wyświetl historię edycji)

[yfgfd123]

w muzyce mówi się że debiutanckie albumy często bywają najlepsze - bo na pierwszy album artysta ma całe życie, na drugi ma rok, dlatego pierwsze albumy są najbardziej autentyczne. W poezji może i bywa podobnie, ale nie myśl że ten wiersz jest dobry, jest autentyczny. Przydałoby się chaos włożyć w dyscyplinę, a może i autentyczne myśli zamienić na bardziej "poetyckie", spostrzegawcze, dojrzałe. Teraz mamy wszystkie motywy nastoletniego życia wyrzucone na kartkę. Zachęcam do dalszej pracy.

[Gość]

Wiersz bardzo nastoletni, w tym flow pojawiają się chyba wszystkie problemy młodych ludzi w okresie burzy i naporu.

Poezja jednak nie polega na tym, że się wyrzuca z siebie wszystko, co kłębi się w głowie, i podzieli enterami, żeby wyglądało to jak wiersz.

Pierwszym podstawowym zadaniem autora jest selekcja materiału. Bo jak się chce napisać o wszystkim, to wychodzi wiersz o niczym.

Drugim zadaniem jest odpowiedź na takie pytania z kanonu - kto? co? jak?gdzie? kiedy? w jakim celu? dlaczego? Rozwijając: kim jest podmiot liryczny? W jakiej czasoprzestrzeni go umieszczam? Co chcę powiedzieć jego ustami o świecie, życiu? (skupić się na jednym wątku, a nie na kilkunastu)? Czego oczekuję od czytelnika? Jaki chcę wywrzeć efekt?

Trzecim zadaniem jest odpowiedni wybór środków poetyckich, aby osiągnąć swój cel. Przy czym zawsze powinno się kierować zasadą- lepiej mniej, niż więcej,lepiej ciszej, niż głośniej,lepiej oszczędniej, niż na bogato.

Później, po napisaniu wiersza dobrze poczekać tydzień, dwa lub trzy, i po tym czasie, jak opadną emocje i uniesienie twórcze, zastanowić się,co z tekstu można wyrzucić, jak można go poprawić, czy nie ma w nim błędów ortograficznych, składniowych, niejasności, powtórzeń. itp.

Dopiero wtedy można go puścić w obieg.

 

Najlepiej zaczynać od tekstów krótkich. Wymagają one odrzucenia wszystkiego, co zbędne,rozpraszające, nudne.

 

Niewątpliwie jednak wiersz ten ma jedną, ale kluczową zaletę, o której już wspomniał @yfgfd123 - jest autentyczny i szczery. Autor(ka) nie kreuje wydumanych problemów, nie wchodzi w buty wieszczów, odnosi się do własnych doświadczeń, do tematów, które dobrze zna i które czuje. A to jest bardzo cenne.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Końcówka wiersza jest, w zestawieniu z przegadanym całokształtem, dobra,, obiecująca.

Edytowane 17 Maja przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[nazwać_to_ograniczyć]

@Naram-sin Bardzo dziękuję za wskazówki. To pierwszy wiersz, który w życiu napisałam i wiem, że jest bardzo dużo rzeczy, które trzeba poprawić. Początkowo miał być tylko dla mnie, ale uznałam, że chciałabym się nim podzielić i zobaczyć, czy pisanie to w ogóle coś dla mnie. Doceniam poświęcony czas i jeśli będę dalej pisać na pewno wezmę sobie te rady do serca.

[Rafael Marius]

@nazwać_to_ograniczyć

 

A mnie się spodobało.

 

Mam zupełnie inne odczucia niż przedmówcy.

Wcale nie jest chaotyczny ponad miarę i dobrze oddaje dylematy młodego pokolenia.

Teraz są zupełnie inne kryteria dla chaosu. Poprzeczka wisi znacznie wyżej.

 

Na tle tego co tu się ostatnio pojawia, a może być streszczone słowami "gdzie się podziała moja ukochana" ten tekst jest w porządku i ciekawy.

[nazwać_to_ograniczyć]

@Rafael Marius Bardzo dziękuję

@NO1R Dziękuję za radę

@yfgfd123 Dziękuję, postaram się dłużej zastanowić i poprawić albo napisać coś nowego co (mam nadzieję) będzie lepsze