dom

[Roma]

byłam murami pustostanem

w którym ukryły się przed wiatrem

są delikatne i łatwo ulatują

 

dla bezpieczeństwa wstawiły okna drzwi

nadal w surowym stanie

ale jest mi cieplej

 

urządzają mnie po swojemu

 

ktoś przesiaduje w łazience

od rana słyszę dobijanie się do drzwi i krzyki

tak dla zasady

kąty dają schronienie zlęknionym

ktoś potyka się o porozrzucane uśmiechy

 

nie pamiętam wszystkich imion

nie każdego rozpoznaję

ciągle o nich mówię

 

 

Edytowane Piątek o 11:47 przez Roma (wyświetl historię edycji)

[Dagna]

@Roma nihilistycznie w kolejnym wierszu, współczuję takich natchnień…

[Witalisa]

@Roma  @Dagna – moje odczucie przciwne: delikatne "zadomowienie" czegoś ulotnego.

[Domysły Monika]

@Roma

Roma nie wiem czy celnie ale ja widzę tu;

proces stopniowego stawania się domem, nie jako miejscem, lecz jako przestrzenią przeżyć, emocji i relacji. „Pustostan” to nie pustka, lecz stan przejściowy - otwartość na obecność innych, mimo kruchości, zranień które chcąc nie chcąc niosą trochę rezygnacji.

Taka podróż w tożsamość - czy jesteśmy tym, kim byliśmy sami, czy tym, kim się stajemy z innymi.

 

[Jacek_Suchowicz]

przyszłaś zasiedlić własny pustostan

powoli zmieniasz go w mieszkanie

już masz uczucia do dziś ci obce

i myśli niepoukładane

 

już kąty żyją swym własnym życiem

dając schronie zalęknionym

pamięć do imion powraca skrycie

ktoś uśmiech przyniósł porzucony
:))

[violetta]

@Roma proces dojrzewania i miłości :)

[Roma]

@Dagna nie taki był mój zamiar i ja w tym wierszu nic nihilistycznego nie dostrzegam, ale dziękuję za Twoje spojrzenie.

@Witalisa cieszę się, że akurat tak widzisz ten wiersz, dziękuję :) 

@Domysły Monika celnie, weszłaś w ten wiersz i opisałaś go tak jak chciałam by był postrzegany, dziękuję i dobrego dnia :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, dziękuję @Jacek_Suchowicz :)

@violetta dziękuję, miło mi, że tak go postrzegasz, dobrego dnia :)

Edytowane 23 godziny temu przez Roma (wyświetl historię edycji)

[Naram-sin]

@Domysły Monika  trafiła w punkt.

 

Życie mieszkańców, ich losy i doświadczenia, stają się integralną częścią domu, zapisaną w pamięci miejsca, w nieuchwytnej aurze, w cieniach manes loci, na które otwiera się wiersz.

[andreas]

@Roma Ładnie. Bo dom tworzą ludzie , a nie mury.

Pozdrawiam.