Narodziny, sława i sen w majową noc

[Adam Zębala]

Do Ciebie kieruję 

tych parę słów.

Papier wchłania moje słowa

niczym ziemia wodę.

 

Z nad doliny we mgle poranka

i przed wschodzącym słońcem

Twoje włosy pachną 

zapachem mięty.

 

Powiewający wiatr rozwiewa

wszystkie marzenia.

Tylko wyobraźnia sprawia

że żyję jakbyś była obok.

 

Opowiedz o sobie tą część

której nikt nie zna.

Odkryj tajemnice 

o których nikt nie wie.

 

Zaśpiewaj dla mnie

tylko jedną zwrotkę.

Ponad głowami tłumu idź

ja wyjdę Ci na spotkanie.

 

Promień słońca pojawia się

nad bajeczną doliną.

Gromada dzieci biegnie

za nimi idziemy my.

 

Pośród ciszy w dużym domu

na starym fotelu

stary kot drzemie zajmuje miejsce

w tedy gdy Ciebie nie ma.

 

Nie licz na łaskawość losu

bo jest okrutny.

Nie będzie mężczyzny który kocha

i który nie pozwoli Ci zasnąć.

 

Czy byłby to Twój świat?

Chciałaś tak nie wiele

los dał bardzo dużo,

szkoda że nie to czego oczekiwałaś.

 

Zaśniesz w majową noc 

bo nie będzie nikogo

kto zabierze Ci leki

jutro się zbudzisz 

jeżeli nie to za tydzień na pewno.

[Naram-sin]

Wiersz nie powinien być koszem na śmieci.

[Adam Zębala]

To nie kosz na śmieci przeczytaj dokładnie 

[Domysły Monika]

@Adam Zębala

Oj, powiem Ci, czyta się doskonale, z dozą smutku, tęsknoty, wzruszające, refleksyjne...

I ten początek:

"Do Ciebie kieruję

tych parę słów.

Papier wchłania moje słowa

niczym ziemia wodę..."

 

Słowa potem płyną jak opowieść mądra, szczera, pouczająca.

Wiersz żyje we mnie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.